Spadkobiercy Winneto..

je było włożyć do torby. 4
Znowu mam nadzieję, że czytelnik nie uzna tych uwag za nudne czy zbyteczne. Jak się
później okaże, ilustracje te odegrały w łańcuchu wydarzeń niebagatelną rolę. Ci, którzy mnie
lepiej znają, wiedzą, że nie wierzę w “przypadek“. Wszystko, co się dzieje, przypisuję
działaniu wyższej woli, wszystko jedno, jak ją nazwiemy — Bogiem, losem czy
przeznaczeniem. Jestem przekonany, że przeznaczenie decydowało o losach również tej
wyprawy. Ostatecznie oferty wydawców rozpłynęły się jak mgła — bez żadnych
praktycznych konsekwencji; nie miałem zresztą czasu, by odwiedzić tych panów. Sensu tych
ofert dopatruję się w tym, że podsunęły nam myśl zabrania ze sobą kopii okładek.
Celowość wydarzeń dała się zaobserwować jeszcze lepiej i wyraźniej przy okazji innej
oferty wydawniczej, która została mi przedstawiona nie na piśmie, lecz osobiście — o dziwo
— w tym właśnie czasie i znowu przez Amerykanina. Szczególnie wymowne były tu
okoliczności — całkowicie wykluczające jakąkolwiek przypadkowość.
Mam w Dreźnie przyjaciela, cieszącego się wielkim wzięciem, lekarza i psychiatrę.
Szczególnie w tej ostatniej dziedzinie ma on na swym koncie niebagatelne osiągnięcia.
Uważają go za autorytet i zasięgają jego opinii nie tylko tutejsi, ale i wielu przyjezdnych.
Otóż podczas wizyty, którą nam ów przyjaciel złożył — było to nie w niedzielę, kiedy nie
pracuję, ale w środku tygodnia, późnym popołudniem, a więc w porze, w której nas jeszcze
nigdy nie odwiedzał — rozmowa zeszła na temat podjętej przez nas decyzji udania się do
Nowego Jorku statkiem Północnoniemieckiego Lloyda.
— Jedziecie po nugety? — spytał tak szybko, jakby od dawna czekał na te słowa.
— Skąd ci przyszły do głowy akurat nugety? — odpowiedziałem.
— Bo tak się złożyło, że dzisiaj jeden widziałem. Był wielkości gołębiego jaja i zwisał na
dewizce — odpowiedział.
— Czyjej?
— Pewnego Amerykanina, który zresztą wydał mi się bardziej interesujący niż ta grudka
złota. Powiedział mi, że przyjechał tu tylko na dwa dni i prosił o moją opinię w sprawie, którą
każdy psycholog, a więc i ty, mój drogi przyjacielu, uzna za przypadek chorobowy, ze wszech
miar zasługujący na uwagę.
— A o co mu chodzi?
— Chodzi o dziedziczną manię samobójczą, występującą u wszystkich bez wyjątku
członków pewnej rodziny. Pojawia się ona u poszczególnych jednostek niepostrzeżenie i
cicho, by z czasem tak przybrać na sile, że nie sposób jej się oprzeć.
— Słyszałem o takich przypadkach i znałem nawet kiedyś osobiście osobę w ten sposób
obciążoną. Był to lekarz okrętowy na statku, którym płynąłem z Suezu na Cejlon. Na
rozmowie o psychologii spędziliśmy kiedyś na górnym pokładzie całą rozgwieżdżoną noc.
Zyskałem wówczas jego zaufanie i powiedział mi o czymś, z czego do tej pory nie zwierzał
się nigdy i nikomu. Jeden z jego braci i jedna z jego sióstr popełnili już samobójstwo;
podobnie ojciec. Matka umarła pod ciężarem zgryzoty i niepokoju. Druga siostra pisała do
niego raz po raz, że nie jest już w stanie dłużej się opierać, a on sam został lekarzem tylko po
to, by, jeśli nie będzie mógł pomóc nikomu innemu, przynajmniej dla siebie znajdzie ratunek.
— Co się stało z nim i z siostrą?
— Nie wiem. Obiecał, że do mnie napisze i przyśle swój adres, ale tego nie uczynił. Czy
ten Amerykanin jest w równie trudnej sytuacji?
— Czy on sam, tego nie potrafię powiedzieć. Nie padły żadne nazwiska, nawet jego
4 Sascha Schneider (1870-1927) — długoletni przyjaciel domu Karola Maya. W latach 1904-1910 namalował
serię ilustracji do jego książek, które znalazły się na okładkach specjalnej edycji w ramach pierwszego wydania.