Spadkobiercy Winneto..

najzacieklejszym wrogiem Siouxów Ogellahów, a jego słynna strzelba ciągle siała w ich
szeregach spustoszenie i śmierć. Niejasne przeczucie, opierające się jednak na bogatym
doświadczeniu mówiło mi, że i on sam nie umrze we własnym łóżku.
Ciotka Droll w kilka miesięcy po wydarzeniach opisanych w Królu nafty zginął od kuli
mordercy, którego tropem szedł wiedziony swoim niezawodnym zmysłem. Los westmana!
Gdzie teraz są ci wszyscy bohaterowie Zachodu? Większość z nich zniknęła bez śladu.
Może leżą gdzieś wśród prerii czy w Górach Skalistych, pod naprędce usypanym
kopczykiem? Może ich kości bieleją w rozpalonym piasku Liano Estacado albo na dnie jednej
z wielu niedostępnych ludzkiej stopie rozpadlin Wielkiego Kanionu? Los westmana!
Tylko w przypadku nielicznych statek życia zawinął do cichego portu. Wiem na przykład,
że Gruby Jemmy — obecnie Jacob Pfefferkorn — dożywa spokojnie swych dni nad Jeziorem
Ontario. Wiem, że Hobble — Frank, jako starzejący się emeryt wspomina w zaciszu
domowym swego przyjaciela Drolla — duch prerii nie zdołał go jednak więcej przekonać do
tego, by choć na krótką chwilę zamienił swój przytulny domek na brzegu Łaby na “ciemne i
krwawe terytoria“.
To, co chciałbym tu opowiedzieć zmieścić musi się niestety w jednym tylko tomie,
podczas gdy wszystkie te przygody i losy ludzkie zapełnić mogłyby, nie nużąc czytelników,
cztery lub pięć takich ksiąg. Dlatego staram się pisać zwięźle, a niekiedy zmuszony jestem,
aczkolwiek niechętnie, niektóre rzeczy pomijać. Wśród nich znajdzie się również
szczegółowy opis naszej drogi. Powiem tylko, że prowadziła w góry Raton, które opadają ku
wspaniałej dolinie Purgatorio oddzielającej je od gigantycznego masywu Hiszpańskiego
Szczytu.
Przed naszymi oczami rozpostarła się ogromna, majestatyczna panorama łańcucha
górskiego. Z godziny na godzinę byliśmy bliżej niego, a wjechawszy wreszcie w góry
znaleźliśmy się na stałe w scenerii krajobrazowych cudów, które nie tylko trwały
nieprzerwanie, lecz stawały się coraz liczniejsze i coraz bardziej zachwycające. Moja żona,
która widziała to wszystko po raz pierwszy i do tej pory śmiała się tylko, kiedy opowiadałem,
że całego piękna Harcu, Schwarzwaldu czy nawet samej Szwajcarii nie da się porównać z
tym, czym natura obdarzyła Stany Zjednoczone, teraz musiała uznać swój błąd. Zachowywała
się cicho, bardzo cicho. Kiedy jest w takim stanie, staram się jej nie przeszkadzać, wiem
bowiem, że za tym milczeniem kryje się modlitewna głębia.
Około południa trzeciego dnia podróży zrobiliśmy postój nad przejrzystym strumieniem.
Rozmawiałem z Serduszkiem o różnicach pomiędzy naturalnym pięknem gór i równin.
Młody Orzeł przysłuchiwał się nam z właściwą sobie skromnością. Pappermann wtrącał raz
po raz jakieś trafne słowo. Niemało w swym życiu słyszał, a miał też sporo własnych
przemyśleń, mimo bowiem niskiego statusu nie był człowiekiem pozbawionym talentów. W
pewnej chwili powiedział:
— Tę różnicę zobaczycie jutro na bardzo wymownym przykładzie. Przybędziemy nad
“jezioro równiny“ leżące pomiędzy bardzo wysokimi szczytami.
— Czy znam to miejsce? — spytałem.
— Tego nie wiem — odparł. — Mówię o jeziorze Kanubi.
— Słyszałem o nim. Jego odpowiednik czy raczej pierwowzór znajduje się w stanie
Massachusetts. Byłem nad nim goszcząc kiedyś w Lawrence. Owo jezioro Kanubi odegrało
istotną rolę w historii niektórych plemion indiańskich, w szczególności Seneków. Jego lśniąca
w promieniach słonecznych powierzchnia, tonące w soczystej zieleni, wyposażone w liczne i
dogodne zatoczki wybrzeże i wyspy były wspaniałym środowiskiem dla rozwoju tamtejszych
plemion. Do dziś nie potrafię rozstać się z widokiem tego jeziora. Słyszałem, że to samo imię
nadano jednemu z tutejszych jezior górskich, i ciekaw jestem, czy na nie ono zasługuje.
— Zdaje mi się, że tak — powiedział Pappermann oddychając głęboko.