Spadkobiercy Winneto..

— Zamknijcie się! Nie widzicie co robi? Zna tajemnicę tych ogierów! Nie ma się z czego
śmiać! Miejmy nadzieję, że i tak skręci kark!
Przeszedłem pomiędzy nimi i skierowałem się ku koniom. Nieopodal stali peoni. Żaden z
nich nie powiedział ani słowa, ale jeśli ich spojrzenia mogłyby zabijać jak kule, nie żyłbym
ani chwili dłużej. Gniadosze trzymały się blisko siebie. Zacząłem się do nich powoli zbliżać.
Obserwowały mnie nie ruszając się z miejsca. Rozdęły swe zaróżowione chrapy i zastrzygły
uszami. Ich wspaniałe ogony zaczęły się lekko poruszać. Dwa z nich pozwoliły mi do siebie
podejść, trzeci jednak parskał. Odskoczył, ale nie próbował mnie kopnąć czy ugryźć. Ten był
najmądrzejszy i tego zostawiłem na koniec. Miał tuż nad chrapami małą, białą plamkę
wielkości miedziaka, przejrzyste — zdrowe oczy i kościstą, świadczącą o silnej
indywidualności małą głowę oraz aksamitną, lśniącą sierść. Był przy tym tak doskonałej
budowy, że już wówczas, kiedy jeszcze do mnie nie należał, postanowiłem go wziąć dla
siebie. Teraz jednak wskoczyłem na jednego z pozostałych. Nie stawiał żadnego oporu.
Dwukrotnie przegalopował ze mną w koło, a potem przeleciał ponad murem jak nad niskim
progiem. Rozbrzmiały oklaski i krzyki podziwu. Tylko “artyści“ stali bez słowa.
Zaprowadziłem ogiera do mułów i udałem się po drugiego. I z nim poszło jak z płatka. Kiedy
szedłem po ostatniego konia, zastąpił mi drogę peon, z którym poprzednio rozmawiałem i
powiedział:
— Niech pan przyzna, sir, że od początku chciał pan...
— Dać wam nauczkę? — przerwałem mu. — Owszem, zgadza się!
— Dobrze! Dostaliśmy nauczkę. To wystarczy i na tym kończymy!
— Ja również już kończę! Za chwilę będzie po wszystkim!
— Nie całkiem. Bo na tego konia pan nie wsiądzie! Podszedł od przodu do ogiera, by
chwycić go za wodze, ale ja byłem szybszy. Spodziewając się, że peon chce go dosiąść, koń
zwrócił ku niemu łeb i pierś i parsknął ostrzegawczo. Wykorzystałem ten moment. Szybko
podbiegłem do konia od tyłu — mocne odbicie, skok, podparcie i już siedziałem mu na
grzbiecie. Jak najszybciej wymacałem nogami strzemiona i chwyciłem za wodze. Gniadosz
skoczył już czterema nogami w górę. Peon zmuszony był odskoczyć, bo w każdej chwili
groziło mu kopnięcie.
— Psie! — warknął. — Zapłacisz mi za to!
A zwracając się do dwóch pozostałych dorzucił:
— Szybko na dziedziniec! Umowa nie obowiązuje! Musi nam je wszystkie oddać!
Wszystkie!
Pobiegli. Ponieważ siedziałem już na koniu nie mogli mi przeszkodzić w wykonaniu
ostatniego skoku. Pozostało im jedynie pozbawienie mnie zasłużonej zapłaty. Dlatego chcieli
dotrzeć do koni. Byli przekonani, że ostatni ogier nie posłucha mnie tak chętnie, jak
pozostałe. Pomylili się jednak. Z chwilą, gdy usiadłem mocno w siodle, koń nie próbował
mnie już więcej zrzucić. Zawdzięczałem to indiańskiemu strojowi, którego wygląd i zapach
zwiódł ogiera. Nie do końca jednak. Zwierzę poznawało też we mnie białego i zwlekało z
wykonywaniem komend. Nie chciałem go przymuszać ostrogami. Próbowałem raczej
łagodnej perswazji. Ponieważ przypuszczałem, że pochodzi z hodowli Dakotów, zwróciłem
się do niego słowami zachęty używanymi przez Dakotów w stosunku do koni:
— Szuktanha tehike, waszteh! Amani-wo, tokije-we-bądź dobry, bądź dobry koniku!
Biegnij, biegnij, dalej!
Nie dało to żadnych rezultatów. Spróbowałem więc języka Apaczów:
— Inczu, arguko! Tatiszah, nakate elkantasz — kochany, dobry! Biegnij, biegnij!
Ogier nadstawił uszu i poruszał ogonem. Znał więc te słowa, ale to nie były jeszcze
właściwe komendy. Powiedziałem więc w języku Komanczów: