Spadkobiercy Winneto..

— Hm! — uśmiechnąłem się. — Ale mówisz przecież, że mam zachować się jak
mężczyzna?
— Oczywiście! Czy nie jest po męsku otwarcie i jasno oznajmić, że jest się
przeciwnikiem pojedynków?
— Z pewnością! Co do mnie, jestem gotów zachować się jak mężczyzna, a nawet jak
dwóch mężczyzn!
— Dwóch mężczyzn? — zapytała żona. — To brzmi podejrzanie. Kiedy zaczynasz
mówić w ten sposób, to coś na pewno nie gra! Zaniepokoiłeś mnie!
— Dlaczego? Czy naprawdę takie tylko wywołać mogłem w tobie uczucia, jeśli w ogóle
jakiekolwiek już wywołać musiałem? Oświadczę temu Pidzie całkiem po męsku, że jestem
przeciwnikiem pojedynków. I równie po męsku dodam, że mimo to chętnie strzelał się będę z
wszystkimi czterema wodzami. Czyż nie będzie tego za dwóch mężczyzn?
— Nie za dwóch mężczyzn, a za dwóch chłopców! Mam nadzieję, że żartujesz!
— Żartuję, ale jednocześnie mówię poważnie. Jeśli mam być szczery, wyzwanie choć
traktowane przez drugą stronę z absolutną powagą, uważam za błazeństwo i tak też na nie
zareaguję. Co zrobię, tego w tej chwili jeszcze nie wiem. Niech przyjedzie najpierw Pida.
Wtedy usłyszysz moją odpowiedź!
— Nie uważasz więc tej sprawy za niebezpieczną.
— Nie.
— I sądzisz, że ujdziesz z życiem?
— Oczywiście!
— O tym pomyśleli również wodzowie — wtrącił się Hariman. — Nie lekceważą
pańskiego sprytu. Dlatego wezwali mnie i brata, i powiadomili o zamiarze wyzwania pana na
pojedynek. Jeśli wyjdzie pan z niego żywy, my — ja i mój brat — mamy się z panem
rozprawić. Z panem i z pańską żoną...
— Ze mną również? — wpadła mu w słowo Serduszko. — Zgodziliście się to zrobić?
— Oczywiście!
— Ale nie naprawdę?
— Nie naprawdę — potwierdził. — Nie mamy najmniejszego zamiaru podnosić na panią
ręki. Pozostaniemy pani wierni. Będziemy pani raczej strzec!
— Wierzę, że tak jest — powiedziała do głębi poruszona.
— Czy to prawda? — zapytał z rozjaśnioną twarzą.
— Tak, prawda — odparła.
— A pan, mister Shatterhand?
— Ja też w to wierzę — przytaknąłem.
— Bardzo się cieszę! Niezwykle się cieszę! Gotów jestem nawet udowodnić, że jesteśmy
względem was uczciwi. Zadbałem o dowód. Niepodważalny dowód. Mam przy sobie coś w
rodzaju umowy.
— Na piśmie? — zapytałem.
— Tak.
— Niewiarygodne! Umowy z kim?
— Z czterema wodzami. Podpisanej przez świadków Eveninga i Papera. Oto ona.
Podał mi kawałek papieru. Była to właściwie nie tyle umowa co obietnica zapłaty, której
cała racja bytu polegała na tym, że zarówno bracia, jak i podpisani świadkowie mieli paść
wkrótce ofiarą zleceniodawców. Uznałem za niemożliwe, by tego rodzaju dokument mógł
być celowo podsunięty przeciwnikowi. Miał znajdować się w posiadaniu braci przez ten tylko