Spadkobiercy Winneto..

nim walczyć; dlatego wybierasz zbrodnię. Ja jednak wolę śmierć. Pytam się więc raz jeszcze:
kto jest skunksem? Ja czy ty?
— Nie wybieram żadnej zbrodni, tylko złoto! Złoto! A jeśli ty mi nie pomożesz, to je
zabiorę sam!
Rzucił jeden szpadel na bok, a drugim zaczął kopać. Hariman znowu usiadł na ziemi.
Pappermann podniósł szpadel i powiedział:
— Pomogę panu. We dwóch pójdzie szybciej. Zebulon skoczył do niego:
— Precz stąd! Nic tu po tobie! Nie zniosę tu nikogo!
— Well! Według życzenia! Myślałem, że robię panu grzeczność.
Upuścił szpadel na ziemię. Zebulon pracował jak szalony. Odrzucał ziemię raz za razem
w takim pośpiechu i z taką siłą, jakby chodziło nie tylko o jego życie, ale i całą wieczność.
Dół stawał się coraz większy. Co jakiś czas Zebulon wpatrywał się w głąb. Z czoła i
policzków płynął mu strugami pot.
— To szaleństwo... zupełne szaleństwo! — szepnęła do mnie moja żona. — Zachowuje
się tak, jakby wszystko do niego należało. Co teraz będzie?
— Nic, co by mogło nam zagrozić — odpowiedziałem równie cicho.
— A jeśli coś znajdzie?
— Wzgardzi wszystkim, co nie będzie złotem lub nie będzie przedstawiało sobą
materialnej wartości.
— A jeśli będzie to coś, czym nie wzgardzi? Wtedy dojdzie między wami do walki!
— Do walki? W żadnym wypadku! Pozwól mi działać i nie niepokój się na zapas!
Wchodzą tu w grę pewne niezmiernie istotne procesy psychologiczne, których w tej postaci z
pewnością więcej nie zobaczę.
— Co ci przyjdzie z psychologicznych odkryć, jeśli będziesz za nie musiał zapłacić
życiem?
— Proszę cię, zachowaj rozsądek i spokój! Nic mi się nie stanie!
— Chciałabym w to wierzyć. Daj mi jednak jeden z twoich rewolwerów! Zastrzelę tego
szaleńca w momencie, kiedy na ciebie podniesie rękę!
Serduszko mówiła poważnie. Naprawdę bała się o mnie. Uosobienie dobroci, które nawet
z robakiem czy żuczkiem nie potrafiło obejść się inaczej niż z największą delikatnością było
gotowe z miłości do mnie zabić człowieka! Ogarnęło mnie wzruszenie, którego jednak nie
dałem po sobie poznać i śmiejąc się odpowiedziałem:
— Drogie dziecko, jeśli trzeba będzie strzelać, to zrobię to sam. Mam lepsze oko. A teraz
bądź tak dobra i....
— Słuchaj! — przerwała mi. — Co to takiego? Zebulon wydał z siebie okrzyk triumfu i
zdwoił wysiłki.
Ziemia wylatywała z dołu w szaleńczym tempie. Podszedłem bliżej, by zajrzeć do środka.
— Precz, precz! — ryknął na mnie.
— Chciałem tylko popatrzeć! — usprawiedliwiłem się.
— Nie pozwalam! Precz, bo uderzę!
Podniósł szpadel w górę i patrzył na mnie groźnie. Jego oczy nabiegły krwią. Cofnąłem
się i powiedziałem uspokajająco:
— Czy nie wolno nawet spytać, dlaczego pan tak krzyknął?
— To mogę panu powiedzieć: natrafiłem na złoto.
— Doprawdy?
— Tak — na coś twardego, szerokiego. Dół jest za wąski. Muszę go poszerzyć. Ale ja,