Spadkobiercy Winneto..

— A więc ciągle jeszcze myślisz, że żartuję?
— Nie, bo tu obok nas i wokoło cię nie ma. Widzielibyśmy cię. Z waszej akustyki i praw
natury rozumiem jednak tak niewiele, że uwierzę dopiero własnym oczom, a nie nauce czy
twoim dowcipom!
— Co mam w takim razie zostawić? Zegarek, nóż?
— Nie, coś bardziej romantycznego!
— Cóż więc?
— List miłosny!
— Ho, ho! A do kogo?
— Do mnie oczywiście! Innej tu nie ma. Wyrwij kartkę z notesu i napisz, co ci
podyktuję!
— Dobrze! Mam już kartkę i ołówek. Słucham! Serduszko podyktowała, co następuje:
“Moje drogie
Serduszko! Kocham Cię i będę Ci wierny do śmierci. Na urodziny dostaniesz ode mnie
pięćdziesiąt marek na szpital w Radebeul. A że słowa dotrzymam potwierdzani
własnoręcznym podpisem.“
— Podpisz to! — dodała.
— Zrobione! — zameldowałem.
— A więc chodź!
Zostawiłem kartkę w domku i zszedłszy ze wzniesienia podążyłem w kierunku drugiej
wyspy. Spotkaliśmy się po drodze. Serduszko chciała rzucić mi triumfalne spojrzenie z
powodu owych pięćdziesięciu marek, ale jakoś nie mogła się na nie zdobyć. Podała mi tylko
rękę w geście wdzięczności i poszła dalej. Ja zaś przyspieszyłem kroku, aby wcześniej od
nich dotrzeć na drugą wyspę. Będąc już na szczycie zachowywałem się bardzo cicho i z
uwagą nasłuchiwałem. Po pewnej chwili usłyszałem ich znowu. Rozmawiali ze sobą.
Klareczka weszła natychmiast do domku. Powiedziała:
— Jest kartka! A więc to prawda! Przeczytała ją i mówiła dalej:
— Tak, jak podyktowałam! Nie ma już więc wątpliwości...
— A jednak... — przerwałem jej szybko.
— Ach, to ty już jesteś na wzgórzu? — spytała.
— Tak.
— I masz wątpliwości?
— Poważne. Muszę przeprowadzić jeszcze jedną próbę!
— Jaką próbę?
— Masz przy sobie ołówek?
— Tak.
— Weź więc kartkę i napisz po drugiej stronie to, co ci podyktuję.
— Dobrze! Mam kartkę i ołówek, możesz zaczynać!
Dyktowałem: “Ja, niżej podpisana, przyznaję niniejszym, wobec Urzędu
Prokuratorskiego Sądu Królestwa Saksonii w Dreźnie, że w miejscu o nazwie Devil’s Pulpit,
położonym w amerykańskim stanie Colorado, wyłudziłam w sposób wyrafinowany 50 marek
— słownie: pięćdziesiąt –i w związku z tym...“
— Stop, stop! Dosyć! — przerwał mi jej głos. — Moje grzechy wyznać mogę tylko tobie,
a nie Urzędowi Prokuratorskiemu, którego kompetencji tutaj nie uznaję. Twoje pięćdziesiąt
marek należy od tej chwili do moich chorych i tak też pozostanie! Możesz robić inne próby,
ale z tej musisz zrezygnować!