Spadkobiercy Winneto..

wiedziałem, w czym rzecz. Serduszko stanęła jednak zupełnie bezradna i złożywszy ręce
westchnęła:
— Ależ on wygląda dokładnie tak samo jak jego bracia poza tym, że trochę ich przerasta!
Ma dokładnie takie same gałęzie, gęste i oblepione igliwiem! I ten świerk ma do ciebie
przemówić? W jaki sposób? Może ty wiesz, bo ja nie!
— A ja sądzę, że już wiem! Czy potrafisz odróżnić świerk od jodły?
— Wydaje mi się, że tak.
— Przyjrzyj się więc dokładniej środkowemu świerkowi! Na dole jest kilka uschniętych
gałązek, na których utrzymało się trochę tylko igliwia. Policz je, proszę, zaczynając od dołu i
pokazując palcem!
Serduszko zrobiła, jak jej powiedziałem.
— Raz, dwa, trzy — liczyła — cztery, pięć, sześć...
— Stop! — przerwałem jej. — Przypatrz się dobrze szóstej uschniętej gałązce! Czy to
jest świerk?
— Nie, jodła.
— Czy widzisz, że drzewo zaczyna mówić?
— Ach, więc to o to chodzi!
— Tak! Czy gałązka jodły mogła wyrosnąć na świerku?
— Z pewnością nie. Usunięto gałąź świerkową i na jej miejsce wstawiono jodłową? Czy
to jednak nie była nieostrożność? Przecież każdy mógł odkryć tę gałązkę!
— To nie prawda. Miałabyś rację, gdyby chodziło o zielone gałęzie. Gałązka jodłowa
byłaby na tle świerkowych bardzo widoczna. Ponieważ jednak są to gałązki uschnięte,
odkryłem ją wyłącznie dlatego, że z góry wiedziałem, że coś tu muszę znaleźć. Proszę,
zabierz stamtąd tę gałązkę!
— Mam ją ułamać?
— Nie, wyciągnąć.
Serduszko wyciągnęła gałązkę z pnia. Tkwiła ona w dziurze wywierconej w miejscu, z
którego wyrastała poprzednia, świerkowa gałązka. Dziura ta była jednak pusta.
Rozpocząłem więc dokładne oględziny pnia wokół wgłębienia. I nie zawiodłem się! Kora
wokół dziury została odłupana tworząc coś w rodzaju klapki przytwierdzonej z powrotem do
pnia wyjętą przez nas gałązką jodłową. Kiedy odchyliłem klapkę, wypadł spod niej na ziemię
kawałek białego papieru. Serduszko pochwyciła go pospiesznie i krzyknęła radośnie:
— Drzewo mówi! Czyż nie tak?
— Rzeczywiście.
— Cóż to za bystry i zręczny człowiek z tego Indianina!
— Tak — zaśmiałem się. — I cóż za niebywała przenikliwość białej squaw z Radebeul,
która natychmiast przejrzała jego tajemnicę!
Serduszko uśmiechnęła się i powiedziała:
— A czy tego odkrycia nie zawdzięczamy również i temu, że doskonale znam różnicę
pomiędzy świerkiem a jodłą? Przeczytamy, co tu napisano!
Serduszko, która pełni w domu rolę mojej sekretarki i załatwia prawie całą
korespondencję, czuła się uprawniona do rozwinięcia i odczytania kartki. Uniosła już nawet
do góry brwi i nadała twarzy wyraz stosownej powagi, ale na widok tekstu powaga ta nagle
prysła i Serduszko powiedziała tylko tonem wielkiego zawodu:
— Ale ja nie mogę tego przeczytać!
— Czy to pismo obrazkowe?