Spadkobiercy Winneto..

Serduszko nie odzywała się. Ona również wiedziała, że mam rację, ale ta wiedza nie
podnosiła jej na duchu, a przeciwnie — przytłaczała. Już miała przed oczyma cztery tysiące
ginących ludzi i fakt, że nam przyszło przyczynić się do ich zagłady, sprawiał jej przykrość i
ból.
Kiedy również Utahowie zniknęli z pola widzenia, zeszliśmy z powrotem na dół,
ukryliśmy starannie drabinę, tak aby nie mogło jej dostrzec najbystrzejsze oko, i wróciliśmy
do Pappermanna i zwierząt.
— Była tu Kakho-Oto — zameldował. — Osiodłała szybko konia i odjechała.
Powiedziała, że wiecie, dokąd.
Rozbiliśmy namiot i rozgościliśmy się w wąwozie. Postanowiłem pójść za radą naszej
przyjaciółki i nie narażać się niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. Z każdego punktu widzenia
było zresztą najrozsądniej siedzieć spokojnie w kryjówce. Mieliśmy więc czas i sposobność
do tego, by zająć się testamentem Winnetou. Otworzyłem paczki i na resztę przedpołudnia
oraz całe popołudnie pogrążyłem się wraz z Serduszkiem w lekturze. Napiszę o niej w innym
miejscu 19 ; teraz chciałbym jedynie powiedzieć, że nigdy niczego podobnego nie czytaliśmy i
że wobec tego złożonego w nasze ręce skarbu niczym jest złoto i szlachetne kamienie, choćby
odmierzane cetnarami.
Przed wieczorem zjawiła się znowu Kakho-Oto. Oznajmiła, że Kiowowie, Komańcze,
Utahowie i Siouxowie zgromadzili się już razem w sile ponad czterech tysięcy wojowników,
po tysiącu z każdego plemienia. Dokładnie tak, jak przypuszczałem. Przed południem
zjedzono posiłek, a po południu odbyły się rozmaite narady. Po długotrwałych sporach doszło
wreszcie do porozumienia. Narada główna byłaby w zasadzie zbyteczna, gdyby nie to, że ma
ona również spełnić rolę uroczystości końcowej będącej uhonorowaniem wszystkich
poprzednich rozmów.
— A więc dojdzie do głównej narady? — zapytałem.
— Tak — odparła nasza przyjaciółka.
— Kiedy?
— O północy.
— O gdybym tam mógł być nie zauważony przez nikogo! Nieustannie o mnie zatroskana
Serduszko zareagowała gwałtownie:
— O nie! Nic z tego! To niebezpieczne!
— Dlaczego niebezpieczne?
— Jeśli cię złapią, koniec z tobą! Jako twoja żona muszę zatroszczyć się o to, byś
przynajmniej pozostał przy życiu!
Kakho-Oto uśmiechnęła się. Ja również uśmiechnąłem się i zapytałem Serduszko:
— A jeśli się okaże, że nie ma niebezpieczeństwa?
— Wtedy pójdę z tobą, by zbadać rzecz na miejscu! Być westmanem jako kawaler to
żadna sztuka. Ale nikt rozsądny nie będzie twierdził, że można zachować się jak westman
mając już od paru ładnych lat żonę! Ilekroć zdarzy się, że my, kobiety, kogoś podsłuchamy,
narzekaniom i dowcipom nie ma końca. Ale jeśli jakiś pan czołga się po lesie z zamiarem
podsłuchania Indian, mówi się, że jest to po pierwsze konieczne, a po drugie świadczy o
niezwykłej odwadze i bohaterstwie. Mam pomysł, który uczyni twoje podsłuchiwanie
całkowicie zbytecznym.
— Jakiż to?
— Kakho-Oto weźmie udział w naradzie końcowej i powie nam, o czym była mowa.
19 Autor ma tu na myśli planowany końcowy tom opowieści, pt. Testament Winnetou, którego jednak już nie
napisał. Tom niniejszy, Spadkobiercy Winnetou, był ostatnią powieścią Karola Maya.