Spadkobiercy Winneto..

Miał rację. Zboczyłem z drogi do miasta tylko ze względu na owe Ucha. Były dla mnie o
wiele ważniejsze niż cudowny skądinąd wodospad.
— Hm! — mruknąłem.
To skłoniło go, by powiedzieć:
— Znam je! To nieprawda, co się o nich mówi. Bez względu na to, gdzie się stanie, i tak
nic nie słychać.
— Czy próbowałeś wszystkich miejsc?
— Tak. Byłem nawet w tylnej części, gdzie nie wolno wchodzić. Ale tam też nic nie
słychać.
— Czy przyrzekniesz mi milczeć? Odpowiedział mi kładąc rękę na sercu:
— Przyrzekam ci tak samo, jak niegdyś przyrzekałem Winnetou!
— A więc wkrótce będziesz słyszał. Pokażę ci, jak to zrobić. Czy znasz Dolinę Jaskini na
Górze Winnetou?
— Bardzo dobrze.
— Również samą jaskinię?
— Tak.
— Czy jest duża? Długa?
— Bardzo duża i bardzo długa! Stąd jest do niej prawie pięć godzin drogi, a mimo to
dochodzi aż do Wodospadu-Całunu. ę
— Jutro rano pojedziemy ją zbadać. Przygotuj wszystko. Ale nikomu ani słowa!
Na tym zakończyliśmy rozmowę, bo dolinę zostawiliśmy już za sobą i przejeżdżaliśmy
właśnie przez bramę skalną, skąd widać już było miasto. Panował w nim ruch większy niż
podczas naszego pierwszego przyjazdu. Naprzeciw nam galopowała grupa jeźdźców.
Wyglądało na to, że zmierzali do Twierdzy. Dostrzegłszy nas zatrzymali się. Bliżej
podjechało tylko dwóch z nich. Byli to Atabaska i Algongka. Wspaniale trzymali się w
siodłach. Pozdrowili nas w najuprzejmiejszy indiański sposób, po czym głos zabrał Atabaska:
— Chcieliśmy jechać do góry z pozdrowieniem dla Old Shatterhanda, gościa czerwonych
mężów. Kochaliśmy go, zanim jeszcze ujrzały go nasze oczy. Ujrzawszy zaś poważaliśmy,
chociaż nie wiedzieliśmy, że to on. Teraz, kiedy już jest wśród nas i objawił swoje imię, nie
mogliśmy czekać, aż przyjedzie do naszych namiotów i sami pojechaliśmy do niego. Stoi
bowiem wyżej od nas.
— Czy pośród braci jeden stoi wyżej od innych? — zapytałem. — Tego samego mamy
ojca, Manitou. Jesteśmy sobie równi. Przyjeżdżam w odwiedziny do moich braci i proszę o
przywilej wypalenia w ich namiotach fajki powitania!
Moja uprzejmość przypadła im do gustu. Algongka powiedział:
— Dumą napawa nas życzenie naszego białego brata. Niech jedzie z nami. Zobaczy wielu
przyjaciół, znajomych z dawnych czasów, którzy tu przyjechali. Słysząc o jego obecności,
chcieli nam towarzyszyć, aby ucieszyć swe oczy widokiem jego oblicza. Czekają za nami.
Wskazał na stojących z tyłu jeźdźców. Podjechaliśmy bliżej. Kim są? Kogo zdołam
rozpoznać po tylu latach? Byli to: Wagare-Tej, wódz Szoszonów, Matto Szahko, wódz
Osagów oraz kilku ich pomniejszych dowódców. Co za radość zobaczyć ich znowu!
Wmieście zostawili stuletniego Awaht-Niaha! Nie wierzyłem własnym uszom. Oczywiście
nie mógł im towarzyszyć w wyprawie do Twierdzy. Został przed swoim namiotem. Prosiłem,
byśmy najpierw pojechali do niego. Wagare-Teja i Matto Szahko próbowano skłonić do
rozbicia namiotów w dolnym mieście, zorientowawszy się jednak szybko w sytuacji dołączyli
do Atabaski i Algongki w górnej dzielnicy.
Udaliśmy się najpierw w kierunku namiotu Wagare-Teja, który mieszkał razem ze swym