Spadkobiercy Winneto..

Moja droga, biała siostro!
Teraz więc zobaczą Cię w końcu moje oczy; moja dusza widzi Cię już od dawna. Władca
Twego domu i Twoich myśli przybędzie na Górę Winnetou, by razem z nami radzić o rzeczach
wielkich i pięknych.
Wiem, że bez Ciebie nie wyruszy. Proszę, byś mu powiedziała, że przygotuję Wam
najlepszy z naszych namiotów i że w Twoim przyjeździe przeczuwani pieszczotliwy, ciepły
promień słońca, którego w życiu nie zaznałam aż do tej chwili, kiedy przychodzi mi je
pożegnać. Przyjedź więc i przywieź mi ze sobą Twą miłość drugiego człowieka i dobroć serca
— Twą wiarę w wielkiego, sprawiedliwego Manitou, którego chciałabym odczuć tak
wyraźnie, jak Ty, moja siostro, Go czujesz.
Kolma Puszi.
Dodam tu, że Serduszko korespondowała — i nadal koresponduje — z Kolmą Puszi i że
powyższy list nie był bez znaczenia dla podjętych przez nas później decyzji. Od tej chwili
jasne już było, że jeśli pojadę to nie sam. Przyszło jeszcze kilka innych listów. Spośród nich
wybrałem ten, który wydaje mi się najważniejszy ze wszystkich, które w ogóle otrzymaliśmy.
Napisany został z kaligraficzną wręcz starannością na bardzo dobrym papierze i owinięty w
dość duży totem od osoby, która go podyktowała. Totem sporządzony był z cienkiej jak
papier skóry antylopy wyprawionej w sposób znany tylko Indianom tak, że bielą
dorównywała śniegowi, a gładkością porcelanie. Rysunki o konturach zaznaczonych
mikroskopijnymi punkcikami, zabarwione były na czerwono i niebiesko — cynobrem i
jakimś innym nieznanym mi barwnikiem. List brzmiał następująco:
Mój biały starszy bracie! Spytałem o Ciebie Boga. Chciałem się dowiedzieć, czy jeszcze
pozostajesz wśród tych, których nazywają żywymi. W odpowiedzi otrzymałem wiadomość, że
zostałeś zaproszony do udziału we wrześniowych obradach, tu w moje góry, których święta
cisza i spokój mogą być raz na zawsze unicestwione. W imię tych wszystkich, których tu kiedyś
kochałeś i być może dziś jeszcze kochasz, proszę Cię: przyjmij to wezwanie! Przybywaj,
gdziekolwiek jesteś i ratuj Twego Winnetou! Ludzie chcą go zrozumieć fałszywie. Nie chcą też
zrozumieć mnie. Ani Ty mnie, ani ja Ciebie nigdy nie widziałem. Tak jak ja nigdy nie
słyszałem Twojego głosu, tak i Tobie obce jest brzmienie mojego. Dzisiaj jednak krzyczy mój
niepokój poprzez morze daleko ku Tobie, z taką mocą, że głos mój usłyszysz i na pewno
przyjedziesz.
Nikt nie wie o tym, że Cię wzywam. Dowiedzieć się musiał ten tylko, który pisze te słowa.
Jest moją ręką, będzie milczał. Zanim się tu zjawisz, udaj się do Nugget Tsil. Środkowy
spośród pięciu wielkich srebrnych świerków przemówi do Ciebie i powie to, czego nie mogę
powierzyć temu papierowi. Niech jego głos będzie Ci głosem Manitou, wielkiego, wiecznego,
wszechmiłującego Ducha! Proszę raz jeszcze: Przybądź na ratunek Twemu Winnetou! Chcą
Ci go udusić i zabić!
Tatella-Sata
Strażnik Wielkiej Wiedzy
Medycznej
Jeśli idzie o wspomniany w liście Nugget Tsil, to “nugetami“ nazywa się równej
wielkości grudki szczerego złota znajdowane przez poszukiwaczy albo pojedynczo, albo
całymi gniazdami. “Tsil“ znaczy w języku Apaczów tyle co góra. “Nugget Tsil“ można więc
tłumaczyć jako “Górę Nuggetów“. Jak wiadomo na tejże górze niejaki Santer zamordował
ojca i siostrę Winnetou. Później, na krótko przed swą śmiercią we wnętrzu Góry Hancocka,