Spadkobiercy Winneto..

poważny charakter. Wyrok brzmiał: Simon Bell i Edward Summer mają być wykluczeni z
komitetu, William Evening i Antonius Paper — wypędzeni, czterej wodzowie mają być zabici
przy palu męczarni, a ich amulety spalone, młodsi wodzowie — rozstrzelani, wojownicy
pozbawieni broni, włosów, amuletów i rozpędzeni.
Wyrok surowy, ale o psychologicznym tylko znaczeniu. Wszyscy wiedzieliśmy, że
żadnemu z nas nie zależy na jego wykonaniu. Podsądni, choć słyszeli wszystko na swojej
ambonie, podczas całej rozprawy nie wydali z siebie ani jednego dźwięku. Dopiero po
wygłoszeniu wyroku dały się słyszeć nieokreślone odgłosy podniecenia i krzyki świadczące o
tym, że wszystko potraktowali bardzo poważnie. Tylko Tangua nie krzyczał powtarzając
swoje płaczliwe: "Pida, mój synu!" Musiał go bardzo kochać. Z nich wszystkich właśnie
Tangua najbardziej zasługiwał na szacunek. Prawdę powiedziawszy zacząłem czuć do niego
coś w rodzaju sympatii.
Z jaskini nadeszła wiadomość, że przebito się do zasypanych i że dowodzący nimi Pida
chce ze mną rozmawiać.
Kazałem go do siebie przyprowadzić, ale tylko jego samego. Tak on, jak i cała reszta byli
naszymi jeńcami. Wkrótce Pida stał już przede mną. Nie miał żadnej broni, gdyż mu ją
zabrano. Wyciągnąłem do niego rękę i powiedziałem:
— Pida jest moim jeńcem, ale zarazem i przyjacielem. Czy mi nie ucieknie?
— Nie — brzmiała dumna odpowiedź.
— W takim razie niech pójdzie porozmawiać ze swoim ojcem. Potem niech do mnie
wróci! Im szybciej to uczyni, tym szybciej wyjdą z jaskini jego nieszczęśni wojownicy.
Dałem mu przewodnika. Pida poszedł za nim. Słyszeliśmy każde słowo jego rozmowy z
czterema wodzami. Potem wrócił. Zachowywałem się tak, jakbym niczego nie słyszał i o
niczym nie wiedział.
— Co Pida ma nam do powiedzenia? — zapytałem.
— Wodzowie chcą z wami negocjować.
— Na jaki temat?
— Na temat swego dalszego losu.
— Czy znają go?
— Tak.
— Skąd? Kto im o tym powiedział?
— Nikt. Słyszeli wszystko. Całą waszą naradę. Każde słowo. Na Górze Winnetou dzieją
się cuda.
— Tak, tu rzeczywiście dzieją się cuda! — przytaknąłem. — A największy z nich polega
na tym, że chcemy okazać wam łaskę. Ale tylko waszym wojownikom. Zostawimy im
amulety. Broń jednak muszą zostawić w jaskini. Będą wypuszczani pojedynczo, jeden za
drugim. Nakarmimy głodnych, napoimy spragnionych, opatrzymy rannych.
Jeśli Pida zagwarantuje swoim słowem, że wszyscy wojownicy odniosą się do nas
przyjaźnie i z wdzięcznością, być może nie będziemy tak surowi również w stosunku do
wodzów!
— Daję ci to słowo! Muszę jednak pójść jeszcze do jaskini, aby pouczyć ludzi, jak się
mają zachowywać.
— Idź więc i wracaj szybko!
Chciał już odejść, ale przystanął jeszcze i dorzucił cieplejszym tonem:
— Powiedziałem memu ojcu, że uważasz się ciągle za mojego przyjaciela. Kazał mi tobie
podziękować. On mnie bardzo kocha i bardzo się bał o mnie.