Spadkobiercy Winneto..

z Tomem Muddy i... Siouxem Ogellahem.
Przerwał na chwilę. Wykorzystała to natychmiast moja żona zwracając uwagę na istotne
luki w jego opowieści:
— Mister Pappermann, nie powiedział nam pan przecież, do kogo należały te domy nad
brzegiem jeziora i kto był ojcem owej dziewczyny!
— Naprawdę? Tak, słusznie. Zawsze jest dla mnie najważniejsza i zapominam o
wszystkim innym. Tak było zawsze. Jej ojciec był czarownikiem Seneków. Nie znachorem i
szarlatanem, jak można określić jego dzisiejszych kolegów po fachu, a prawdziwym, znanym
szeroko czarownikiem! Prześladowany i molestowany przez białych z powodu swego
wielkiego wpływu na pobratymców, wraz z kilkoma towarzyszami podobnych co on
zapatrywań opuścił rodzinne strony i ratował się ucieczką na “dziki Zachód“. Przybył w
tutejsze okolice i ujrzawszy to jezioro zachwycił się jego podobieństwem do jeziora, które
musiał zostawić za sobą. Pozostał tu wraz z towarzyszami. Zbudowali sobie domy w sposób
zgodny z tradycją swego plemienia i nazwali jezioro imieniem ojczystego jeziora. Ta nowa
osada przyciągała czerwonych i białych myśliwych. Stała się niejako azylem, w którym
spotkać się mogli, nie okazując sobie nienawiści, czerwony i biały, przyjaciel i wróg. Taki
panował tu zwyczaj i niepisane prawo, że nienawiść należało przemilczeć, a dopuścić do
głosu tylko miłość i pokój. Przerwał na chwilę, westchnął głęboko i rzekł pogodnie:
— To były piękne czasy! Jedyny okres w moim życiu, kiedy byłem naprawdę
człowiekiem, dobrym człowiekiem, możecie mi wierzyć!
Potem wrócił do swej opowieści:
— Wśród białych, którzy pojawiali się nad jeziorem był też Tom Muddy, a wśród
czerwonych młody czarownik Siouxów Ogellahów, którego ojciec Aszty wprowadzał w tajną
wiedzę czerwonej rasy. Nie wiadomo było, gdzie mieszkał. Zachowywał to w tajemnicy, nie
chcąc, by wróg czy ktokolwiek inny zakłócił samotność, jakiej wymagały jego studia.
Przypuszczam jednak, że miał swoją chatę nad jednym ze strumieni w Purgatorio. Opuszczał
ją jedynie po to, by odwiedzić swego mistrza i otrzymać nowe wskazówki. Był pięknym,
młodym mężczyzną i choć doskonale władał każdą bronią miał tak pokojowe usposobienie,
jakby ten świat nie znał żadnej wojny. Nic też dziwnego, że był przez Asztę najmilej
widziany. Ja jednak o tym nie wiedziałem, a dowiedziałem się dopiero przez Toma Muddy.
Ten nie był człowiekiem ani nadzwyczaj przystojnym, ani odrażającym, lecz
natarczywym i nieokrzesanym. Nikogo specjalnie nie intresował. Miał Asztę na oku, ona
jednak unikała go na wszelkie sposoby i starała się nawet z nim nie rozmawiać. Złościło go to
ogromnie, bo naprawdę ubzdurał sobie, że ją pojmie za żonę. Myślę, że z jednej strony ją
kochał, a z drugiej nienawidził za okazywaną uczciwie nieprzychylność. Był więc
wewnętrznie rozdarty. Najchętniej przebywał w moim towarzystwie. Dlaczego, do dzisiaj nie
wiem. Prawdopodobnie, dlatego, że jako człowiek najmniej ze wszystkich wartościowy, nie
potrafiłem się od niego odwrócić tak jak inni. Strzegłem się oczywiście bardzo, by nie
zauważył, że i moje serce rozpaliło się wielką, wolną od wszelkiej nieczystości miłością i że
gotów byłem po tysiąckroć oddać swoje życie, by to indiańskiej piękności udowodnić.
Wprawdzie często pojawiała się myśl, że mierzę zbyt wysoko, bywały jednak chwile, kiedy
zastanawiając się nad sobą czułem przypływ swego rodzaju odwagi. Mówiłem sobie wtedy,
że wcale nie jestem taki do niczego i że z niejednym mógłbym się pod wieloma względami
równać. W tych momentach postanawiałem sobie wreszcie otwarcie porozmawiać z Asztą.
Ilekroć jednak znowu zjawiała się na horyzoncie, traciłem zupełnie animusz i nie potrafiłem
powiedzieć ani słowa z tego, co zamierzałem.
Pewnego pięknego dnia wróciłem z dłuższego polowania i dowiedziałem się od Toma
Muddy, że Sioux Ogellah poprosił ojca o rękę Aszty i otrzymał pozwolenie, by wykraść ją w
nocy...