Spadkobiercy Winneto..

na pierwszą wyspę i usiadła na wielkim tronie wodzów.
— Po co? — zapytała.
— To będzie niespodzianka.
— Miła?
— Tak, miła. Może ci sprawić dużo radości. A może wolisz, być niemile zaskoczona? To
także da się zrobić!
— Nie! Wolę miłą niespodziankę! Ale czy to konieczne?
— Tak, bezwzględnie!
— Od jakiegoś czasu jesteś niezwykle tajemniczy. Mam nadzieję, że ci to przejdzie. Na
razie zrobię, jak sobie życzysz.
Oddalili się obydwoje. Patrzyłem za nimi stojąc na krawędzi wzniesienia. Doszli do
Diabelskiej Ambony rozmawiając ze sobą, potem zaczęli wchodzić po stopniach. Muszę
przyznać, że byłem napięty do granic możliwości. Nasłuchiwałem. Nagle, nie z kierunku, w
którym patrzyłem, ale gdzieś z tyłu rozległ się rezolutny głos mojej żony:
— On nie da za wygraną! Zrobi wszystko, żeby zrozumieć o co tu chodzi. Znam go
dobrze!
Obydwoje stali teraz na wyspie. Zacząłem słyszeć w momencie, kiedy osiągnęli
wierzchołek góry. Widziałem, choć dość niewyraźnie, jak stoją obok siebie. Twarze były
nierozpoznawalne — zbyt duża dzieliła nas odległość. Umykały mi również nieznaczne gesty.
Po pierwszych słowach zapadła cisza; potem znowu odezwała się Serduszko:
— Nie, nie mam pojęcia. Nie miał jeszcze czasu mi o tym powiedzieć, czy cokolwiek
wyjaśnić.
Wynikało z tego, że również Apacz coś powiedział, czego jednak nie usłyszałem.
Prawdopodobnie stałem w niewłaściwym miejscu, do którego nie docierały fale dźwiękowe
wychodzące z jego ust. Moja żona zatrzymała się na samym skraju wierzchołka. Tak samo
stałem i ja. Młody Orzeł natomiast znajdował się w odległości kilku kroków od niej, na
samym środku. To mogłoby oznaczać, że trzeba wejść do domku, a więc w samą gęstwinę
zarośli, powstało jednak pytanie, czy gęstwina nie wytłumi fal dźwiękowych. Obawy okazały
się płonne. Ledwie bowiem przedarłem się w pobliże domku, usłyszałem znowu moją żonę i
to o wiele wyraźniej niż przedtem:
— Nigdy jeszcze nie piekłam mięsa niedźwiedziego. Polegam więc wyłącznie na was.
Czy łapy są rzeczywiście najlepsze? Czy są tak delikatne, jak mówią?
Równie wyraźnie zabrzmiał teraz głos młodego Indianina:
— Jak najbardziej. Nie ma rzeczy delikatniejszej.
— A czy przedtem muszą rzeczywiście leżeć w ziemi, aż do pojawienia się robaków?
— W zasadzie tak.
— Tfu!
— Dlaczego? Robaki się usuwa. Nie je się ich.
— Ale przecież one tam były! Niedobrze mi!
— W takim razie nie trzeba tak długo czekać! Przyszła mi ochota krzyknąć do nich
donośnym głosem:
— Nie prawda! Trzeba czekać do pojawienia się robaków! Wtedy piecze się łapy, a
robaki zostawia sikorkom i słowikom!
Serduszko odezwała się natychmiast ze śmiechem:
— To ten spryciarz, mój mąż! Skradał się za nami! Gdzie on jest?
Przypuszczalnie rozglądała się wokoło. Nie widziałem jej. Dlatego krzyknąłem: