Spadkobiercy Winneto..

niezwykły sposób powitała.
— Jak Nszo-czi, która była zawsze miłosierdziem! — powiedział, po czym opadł na
krzesło i zamknął oczy.
Był tak zmęczony, że nie pomyślał nawet o uwolnieniu się od swego ciężaru. Zdjęliśmy
mu go z ramion rozluźniając pasy. Był to długi, ciężki pakunek owinięty w mocną skórę,
wagi trzydziestu do czterdziestu kilogramów. To musiało być żelazo! Złożyliśmy pakunek
obok krzesła. Pappermann poszedł do drugiego stołu i poprosił o szklankę brandy.
— Dla kogo? — zapytali.
— Dla tego Indianina — odparł.
— Brandy jest dla białych, nie dla czerwonych, nie dla niego, a dla nas. Idź pan stąd!
Stary westman był wściekły, uspokoiłem go słowami:
— Niech się pan nie złości! Za wszystko nam zapłacą! Niech pan pobiegnie do kuchni i
wytrzaśnie skądś talerz zupy! To mu się bardziej przyda niż pańska brandy!
Pappermann zrobił, jak mu kazałem. Indianin musiał mnie usłyszeć. Nie otworzył oczu,
ale powiedział cicho:
— Nie brandy! Tylko nie brandy!
Z jego ust padło imię, Nszo-czi, siostry Winnetou. Czy był Apaczem? Zjawił się
Pappermann z zupą.
— To tylko rosół ze starej kury, ale całkiem niezły — powiedział.
Usiadł przed Indianinem, ale ten nie wykonał nawet najmniejszego ruchu. Wtedy
Serduszko chwyciła za łyżkę i zaczęła go karmić. Z drugiego stołu dobiegł gromki śmiech.
— To jest właściwie nasz rosół! — krzyknął Howe. — Ale ze względu na tę piękną scenę
gotowi jesteśmy z niego zrezygnować. Zatytułujemy ją: “Przenajświętsze miłosierdzie albo
zgłodniały Indianin“. Za pięć minut będziemy gotowi. Kto nie zdąży, stawia butelkę brandy!
“Artyści“ wzięli się do pracy i po pięciu minutach leżało przed nami sześć karykatur
niegodnych zresztą nawet tej nazwy — właściwie sześć ordynarnych bazgrołów. Te rysunki
miały nas rozzłościć i sprowokować do zrobienia jakiegoś głupstwa, ale my wręcz przeciwnie
— zachowywaliśmy się tak, jakbyśmy byli nimi zachwyceni.
— Bardzo dobre! — powiedziałem. — Naprawdę bardzo dobre! Ile kosztuje taki obraz?
— Mówi pan: obraz? — zaśmiał się Howe. — Nazywa to obrazem! To nic nie kosztuje!
Damy to panu za darmo!
— Za darmo? — spytałem z niedowierzaniem.
— Tak.
— Wszystkie sześć?
— Owszem!
— W takim razie dziękuję!
Poskładałem razem kartki, włożyłem do kieszeni i powiedziałem:
— Jestem jednak człowiekiem honoru. Nie pozwolę się obdarować nie okazawszy
wdzięczności. Czy któryś z was może mi zrobić portret na koniu? Te trzy, cztery czy pięć
dolarów, które trzeba będzie zapłacić, to dla mnie drobnostka!
— Pięć dolarów? Do diabła, to majątek! Biegnę, pędzę, śpieszę. Zaraz wracam z
rumakiem! — zawołał jeden z nich.
Wyszedł a za nim cała reszta. Chcieli wyszukać najgorszego konia.
— Czy ma pan jakiś plan? — zapytał Pappermann.
— Oczywiście! Teraz zostaną ukarani! Niech pan biegnie do właściciela i powie mu, że
potrzebuję dwóch lub trzech dobrych świadków, najlepiej policjantów, lub kogoś z urzędu