Spadkobiercy Winneto..

Pojechaliśmy dalej.
Równinny teren, po którym jechaliśmy, porośnięty był teraz z rzadka tysiącletnimi
drzewami-olbrzymami o ogromnych koronach. Zasłaniały nam one dalszą perspektywę.
Kiedy jednak wyjechaliśmy spośród nich, odruchowo ściągnęliśmy cugle — to, co
zobaczyliśmy wprawiło nas w nieopisany zachwyt, nie tylko czysto estetyczny, zewnętrzny,
ale sięgający również naszego wnętrza.
— Oto cud, o którym mówiłem: Wodospad-Całun — przemówił czarownik wyciągając
rękę.
Staliśmy u podnóża wyższej partii międzygórskiej równiny, po której jechaliśmy. Gdzieś
ponad nami, niewidoczny z dołu, drzemał wspomniany już przeze mnie Staw Tajemnicy lub
Amuletów. Ściana, która pięła się ku niemu, była na całej swej szerokości absolutnie
pionowa. Mówiłem już, że z owego stawu spływały dwa wodospady tworząc ostatecznie
Białą Rzekę. Nie cały jednak nadmiar wody znajdował w nich ujście. Był też trzeci wyciek, a
mianowicie Wodospad-Całun. Podczas gdy w dwóch pierwszych woda mknęła w dół
wąskim, rwącym potokiem, trzeci rozpościerał się na całą niemal szerokość równiny, na
której staliśmy. Ponieważ miał zupełnie gładką, poziomą krawędź, woda przelewała się
równomiernie i bez przerwy, tworząc coś w rodzaju gigantycznego wypolerowanego lustra
opartego o dno doliny.
Owo lustro miało co najmniej pięćdziesiąt metrów wysokości. Jego gładkiej powierzchni
nie zakłócała żadna piana czy rysa. A ponieważ rozciągało się na całą szerokość doliny,
wrażenie było kolosalne. Właśnie zbliżało się południe. Słońce wisiało wysoko, a jego
padające z ukosa na wodospad promienie łamały się i odbijały w taki sposób, że z góry
zdawała się spływać nie woda, a płynne złoto, srebro i miedź z milionami sunących w dół
diamentów, rubinów, szafirów i szmaragdów. To rzeczywiście było cudowne! Na domiar
wszystkiego spływająca woda nie tworzyła u podnóża następnego zbiornika, lecz ginęła
natychmiast i bez śladu w ziemi.
— Gdzie wypływa znowu ta woda? — zapytałem.
— W Dolinie Jaskini, pięć godzin jazdy stąd — odparł
Tatella-Sata.
Była to istotna informacja, gdyż właśnie w Dolinie Jaskini miał się ukryć Kiktahan
Szonka wraz z całym sprzymierzonym wojskiem. Czarownik mówił dalej:
— O tej porze dnia wodospad jest jak utkany ze złota i drogich kamieni. Nie wygląda jak
całun. Ale zaobserwuj go później — wieczorem albo nocą, w ciemności, o zmroku, przy
świetle księżyca lub gwiazd! Człowiek czuje się wtedy jak przeniesiony w inny świat zabrany
z tej ziemi, na której nic już nie jest święte!
Mówiąc to wskazał na rozpoczętą nieopodal wodospadu budowę, wyrastające z ziemi ku
niebu mury, których jedynym zadaniem zdawało się być sprofanowanie tego miejsca. Na
razie widoczny był ciężki, masywny postument, składający się z dziesięciu gigantycznych
stopni, tak szerokich i wysokich, iż same ważąc z pewnością wiele tysięcy cetnarów dźwigać
miały jakiś ogromny ciężar. Na tym piedestale wznosiły się dwa drewniane rusztowania
umożliwiające pracę nad najniższą częścią pomnika-kolosa. Jedna noga postaci gotowa była
do wysokości kolana, druga sięgała już górnej części uda. Nie ulegało najmniejszej
wątpliwości, że kolos miał być ubrany w indiańskie mokasyny i spodnie do konnej jazdy.
— Co za zbrodnia stawiać to nieforemne dzieło rąk ludzkich obok dzieła Wszechmocy!
— załamała ręce Serduszko. — Kto to wymyślił?
— Nie jeden człowiek, a czterech! — odparł Tatella-Sata. — Surehand, Apanaczka i ich
synowie.
— Co? — zawołałem. — Czy to ma być Winnetou? Czarownik skinął tylko głową.