Spadkobiercy Winneto..

— Pshaw! Gdzież jest ten przesławny komitet?
— Tam!
Indianin wskazał na plac narad.
— A więc idźcie do nich i powiedzcie, że zaraz tam będziemy! Takich ludzi ciekawe
będzie zobaczyć!
— Będziemy robić to, na co mamy ochotę! Pójdziemy tam z wami! Aresztujemy was i
doprowadzimy na miejsce!
— Wy nas? — roześmiał się Pappermann. — Spróbujcie! Obrócił się szybko wkoło
swym mułem. My uczyniliśmy
podobnie. Indianie zatoczyli się odtrąceni do tyłu. Niektórzy z nich poupadali. My zaś
ruszyliśmy galopem w kierunku placu narad. Służba porządkowa skoczyła z krzykiem za
nami. Na placu narad wpadliśmy w zebranych tam ludzi i rozpędziwszy ich na boki
zeskoczyliśmy z siodeł.
— Niezłe miejsce — powiedziałem. — Tu zostaniemy! Zdejmujemy bagaż!
— Oho! — rozległ się za mną jakiś głos. — Ktoś się tu zachowuje, jakby nie był
więźniem a dowódcą!
Obróciłem się na pięcie. Przede mną stał Okih-czin-cza vel Antonius Paper. Obok niego
zaś William Evening, agent od wszystkiego.
— Więźniem? — zapytałem, idąc w ich kierunku z wyciągniętymi rękoma.
Zniknęli natychmiast z pola widzenia, a ich miejsce zajęli profesorowie Simon Bell i
Edward Summer. Pierwszy z nich uczyniwszy władczy ruch ręką zawołał:
— Proszę się nie zbliżać! I zdać sobie sprawę z rzeczywistej sytuacji! Jest pan
aresztowany!
— Przez kogo?
— Przez nas! Już na Nugget Tsil była mowa, że pan nam przeszkadza! Pod tym
względem do dzisiaj nic się nie zmieniło!
— Ach tak!
— Właśnie!
— Hm! Trudno w to uwierzyć!
— Niech pan wierzy lub nie! Powtarzam: jest pan aresztowany!
— To oznacza, że mamy być schwytani i zatrzymani siłą.
— Zgadza się.
— A więc ilekroć ktoś wam przeszkadza, aresztujecie go? Nadzwyczajne! To nie jest
rozumowanie, jakiego oczekiwałbym od profesora filozofii!
Simon Bell zdenerwował się:
— Proszę milczeć! Aresztujemy pana nie dlatego, że niemiła jest nam pańska osoba, lecz
dlatego, że ośmielił się pan podnieść rękę na członka komitetu! To nie może panu ujść
bezkarnie!
— Wychłostać go za to! Wychłostać! — krzyknął z tyłu Antonius Paper.
Pappermann rzucił się w jego kierunku z zaciśniętymi pięściami. Ludzie rozstąpili się
nieco i w powstałej w ten sposób luce zobaczyliśmy dwóch mężczyzn, którzy najwyraźniej
przybyli niedawno, i których uwagę zwróciło zbiegowisko. Tym razem nosili strój indiański,
ale mimo to, a może właśnie dlatego natychmiast ich rozpoznałem. Przed nami stali Atabaska
i Algongka — dwaj wodzowie, których spotkaliśmy nad Niagarą.
— O co chodzi? — zapytał Atabaska zwracając się do profesora Bella.
— Aresztowaliśmy właśnie dwóch niebezpiecznych włóczęgów, razem z ich squaw,