Spadkobiercy Winneto..

W jaskini
Góra Winnetou znajduje się na południowo-wschodnim krańcu Arizony, na pograniczu z
Nowym Meksykiem. Tamtejsi Indianie nie uznają nad sobą żadnej państwowej władzy.
Komitet budowy pomnika Winnetou był na tyle sprytny, że zwrócił się do Kongresu Stanów
Zjednoczonych i otrzymał od niego zezwolenie, by na Górze Winnetou założyć miasto o tym
samym imieniu, postawić pomnik dowolnej wysokości i rozmiarów oraz przedsięwziąć
wszelkie kroki mające na celu realizację tych chwalebnych zamierzeń. Tak brzmiała treść
zezwolenia, które uzyskał od Kongresu delegat komitetu.
Na tej też podstawie podjęto prace, nie bacząc na tradycje i prawa wszystkich
zainteresowanych. Szczepy Apaczów łatwo było zdobyć dla sprawy, albowiem chodziło o ich
' ukochanego wodza. Podobnie rzecz się miała ze szczepami Komanczów, gdyż Apanaczka
był wodzem Komanczów Pohonim. Od czasów Winnetou nie pojawił się wódz, który by
zjednoczył pod swoją władzą wszystkie szczepy Apaczów. Tatella-Sata, którego wpływy
rozciągały się na wszystkie indiańskie plemiona, trwał nieprzejednanie w opozycji wobec
projektu, ale Old Surehand i Apanaczka ciągle jeszcze mieli nadzieję go przekonać. Liczyli na
wymowę faktów dokonanych i dlatego wbrew jego sprzeciwom rozpoczęli budowę. Wszelkie
protesty zbywano, zresztą prawdziwym skądinąd stwierdzeniem, że Kongres jest na tym
terytorium najwyższą instancją. Old Surehand i Apanaczka nie byli już tymi ludźmi, których
niegdyś znałem. Bogactwo i szerokie kontakty w świecie businessu sprawiły, że zarzucili
wcześniejsze poglądy i znajomości. Wewnętrznie dawno oddalili się od Indian i stali ludźmi
na wskroś białymi. O tym, że każdy czerwonoskóry gotów jest umrzeć za swą indiańską
godność zupełnie już nie pamiętali. Cała sprawa stanowiła dla nich swego rodzaju interes,
służący jednocześnie reklamie synów, to przedsięwzięcie miało w przyszłości przynieść
następne zyski.
Tatella-Sata nie był jednak człowiekiem, który tak łatwo, jak sobie wyobrażali,
zrezygnował z tego, co uważał za słuszne. Z początku jakby ugiął się pod naciskiem, ale tylko
pozornie. Nie mógł przeszkodzić oplataniu wodospadu przewodami elektrycznymi, nie mógł
przeszkodzić niszczeniu lasu wybuchami w kamieniołomach, nie mógł zawrócić do domu
tłumu czerwonoskórych robotników, którzy ściągali tu tylko dlatego, że byli odrzuconą przez
własne plemiona szumowiną. Wysłał natomiast swych posłańców do Mescalerów, Llanerów,
Anikarillów, Tarakonów, Nawahów, Czirikanów, Pinaleniów, Kojoterów, Dżilasów,
Lipanów, Mimbreniów i Indian z kopalni miedzi — do szczepów, które "strażnika wielkiej
wiedzy medycznej" uznają za najważniejszą osobistość całej czerwonej rasy.
Zaprosił do siebie ich wodzów. Rozmawiał z nimi. Wyjaśnił, że bardziej niż o uczczenie
Winnetou chodzi tutaj o reklamę dla Young Surehanda i Young Apanaczki, jak również o
zwykłe interesy. Udało mu się nawet uświadomić swym rozmówcom, że wyniesienie na tak
niedorzeczny piedestał, byłoby wręcz obrazą dla skromnego pod każdym względem
Winnetou. Wykazał wodzom, że całe to przedsięwzięcie raczej przyśpieszy niż opóźni upadek
rasy, jako że budzi wśród innych plemion zazdrość względem Apaczów. Jednym słowem
całkowicie przekonał przybyszów i odesłał z powrotem do domów, aby z kolei oni wywarli
wpływ na swych podwładnych. Wszystkie te działania wspomagał istniejący już w tym czasie
klan Winnetou. Otwarte wystąpienie przeciw komitetowi budowy miasta i pomnika przesunął