Spadkobiercy Winneto..

westman. — Palicie ogień w taki sposób, jakby wam zależało, żeby ściągnąć tu tych
łajdaków! Dlaczego nie skryliście się w zaroślach?
— Dlatego, że nie obawiamy się ani Komanczów, ani Kiowów — oświadczył Zebulon.
— Jesteście ich przyjaciółmi?
— Jesteśmy przyjaciółmi każdego, kogo spotkamy — tak samo czerwonych, jak i
białych!
— Well! A więc i moimi! Lubię wiedzieć, jak nazywają się moi przyjaciele. Czy mogę
spytać, jak godność?
— Nazywamy się Enters. Ja — Zebulon Enters, a on Hariman Enters.
— Wielkie dzięki! A teraz dalej: skąd i dokąd?
— Przybywamy z Kansas City. Zboczyliśmy do Trinidad, a teraz jedziemy do Rio
Grandę del Norte. A kim pan jest?
— Nazywam się Pappermann i jadę z Trinidad. A dokąd — tego sam jeszcze dobrze nie
wiem.
Bracia drgnęli zaskoczeni, po czym Zebulon szybko zapytał:
— Pappermann? Może Max Pappermann?
— Owszem. Tak się nazywałem i do dziś niestety nazywam.
— Cóż za zbieg okoliczności! Gościliśmy w pańskim hotelu! Nawet zrobiliśmy wcześniej
rezerwację.
— Nic o tym nie wiem. Ten hotel nie należy już do mnie.
— Mówiono mi o tym. Ale aż do odjazdu mieszkał pan u nowego właściciela.
Wyjątkowo milkliwy i nieuprzejmy typ! Odmówił nam informacji. Musieliśmy pytać innych,
a i tak nie udało nam się wiele dowiedzieć. Może pan będzie mógł nam pomóc?
— O co chodzi?
— Chodzi o państwa Burton, którzy mieli przyjechać do Trinidad i czekać na nas w pana
hotelu. Dowiedzieliśmy się, że wprawdzie przyjechali, ale już następnego dnia udali się w
dalszą drogę. Dokąd — tego nikt nie potrafił powiedzieć. Może pan coś wie na ten temat?
— Hm... Czy wiem? Trzeba przyznać, że pytacie właściwą osobę.
— Doprawdy! To nas cieszy! Niech więc nam pan szybko powie czy...
Tu Pappermann mu przerwał:
— Myślicie panowie, że to ja jestem tą właściwą osobą? Tego nie powiedziałem.
— Jeśli nie pan, to kto?
— Ten oto dżentelmen!
Wskazał na mnie w momencie, gdy wychodziłem zza krzaków, aby zakończyć tę część
wstępną powodowany obawą, że Pappermann w swej swadzie powie coś, czego bracia nie
powinni się dowiedzieć. Moje pojawienie się było dla braci ogromną, aczkolwiek
niekoniecznie niemiłą niespodzianką. Mój widok szczerze ich ucieszył bez względu na to, jak
dyskusyjne były powody tej radości. Zażądałem, by natychmiast wygasili ognisko i wraz z
końmi przeszli do naszego obozowiska. Przystali na to. Z moją żoną przywitali się z ogromną
uprzejmością, którą jednak tylko w przypadku Harimana mogłem wziąć za dobrą monetę.
Zebulon starał się wprawdzie usilnie robić dobre wrażenie, ale spoglądał jakoś fałszywie, a w
momentach, kiedy nie czuł się obserwowany — co nie mogło umknąć mnie i mojej żonie — z
jego oczu wyzierał podstęp i coś na kształt czającej się groźby. Szczególnie Serduszko ma w
tym względzie doskonałe wyczucie. Zapytany o przyczynę naszego przedwczesnego wyjazdu
z Trinidad odpowiedziałem:
— Miałem powody zrezygnować z waszego towarzystwa. Pisałem o tym zresztą. Czy
dostarczono wam list?