Spadkobiercy Winneto..

Obawy mojej żony potwierdziły się. Człowiek ów zwrócił się teraz do mnie. Wszyscy
czekali z napięciem na jego pytania i moje odpowiedzi.
— Mister Pappermann uznał za stosowne się wycofać — rozpoczął mój rozmówca —
zwracam się więc do pana. Jak się pan nazywa?
— Burton — odpowiedziałem.
— A towarzysząca panu dama?
— To moja żona.
— A ci panowie, tam z tyłu?
— To bracia. Pan Hariman i Zebulon Enters.
Nie dostrzegając Młodego Orła, który stał na uboczu, pan Paper kontynuował
przesłuchanie:
— Skąd przyjeżdżacie?
— Ze Wschodu.
— A dokąd jedziecie?
— Na Zachód.
— Niech pan nie opowiada bzdur! Tutaj też jest Zachód! Jeśli pytam, to chodzi mi o
nazwy miejscowości, a nie o ogólniki, z których nic nie wynika!
Zanim jednak jeszcze zdążył skończyć wymierzyłem mu taki siarczysty policzek, że
zakręcił się w miejscu i zwalił na ziemię. Zwracając się nieco na prawo powiedziałem:
— Zechcą panie wybaczyć, że las powtórzył echem to, co usłyszał. W końcu jesteśmy w
lesie!
A odwracając głowę w lewo dodałem:
— Proszę któregoś z panów o kontynuowanie rozmowy. Mister Paper prawdopodobnie
już zrezygnuje.
— Zrezygnuję? — krzyknął tenże podnosząc się z ziemi. — Zobaczymy! Zostałem
uderzony... uderzony! To panu nie ujdzie na sucho!
Pospiesznie przetrząsał kieszenie, by w końcu wydobyć z nich elegancki scyzoryk.
Otworzył go ostrożnie z obawy przed skaleczeniem. Do tego wydobył skądś salonowy
rewolwerek. Odbezpieczył go i odciągnął spust. Zakończywszy te mrożące krew w żyłach
przygotowania ruszył na mnie. I byłby się jeszcze bardziej skompromitował, gdyby jeden z
mężczyzn nie odsunął go na bok i nie powiedział:
— Niech pan schowa broń, mister Paper! Z ludźmi gwałtownymi rozmawia się inaczej.
Podszedł do mnie z uprzejmym uśmiechem i kłaniając się jeszcze uprzejmiej powiedział:
— Chcielibyśmy się panu przedstawić, mister Burton. Jestem agentem i działam
praktycznie w każdej branży. Nazywam się Evening. To jest pan Bell, Simon Bell, profesor
psychiatrii. A to pan Edward Summer, również profesor, ściślej profesor filologii klasycznej.
Czy to pana zadawala?
Widać było wyraźnie, że spodziewał się zrobić na mnie wrażenie. Przyznam, że o
obydwu profesorach myślałem do tej pory z całym szacunkiem, choć nigdy ich przedtem nie
widziałem. Zamierzałem zachować się wobec nich możliwie najuprzejmiej i pod każdym
względem starać się wyjść im naprzeciw, tym bardziej, że cała czwórka tworzyła wspólnie z
Old Surehandem komitet, w którego rękach spoczywał los pomnika Winnetou. Skłoniłem się
więc równie uprzejmie i odpowiedziałem:
— Czuję się zaszczycony poznając tak wybitne osobistości i gotów jestem dowieść tego
czynem, o ile moje usługi mogłyby okazać się użyteczne.
— To bardzo uprzejmie z pana strony! Sposobność ku temu się już nadarza. Przybyliśmy
na to miejsce w ważnej sprawie, sądząc, że nikogo tu nie zastaniemy. Wasza obecność nie jest