Spadkobiercy Winneto..

— Mamy tu bardzo odpowiednie cele więzienne — odpowiedział Tatella-Sata.
— Niech więc Inczu-inta zaprowadzi ich tam i wróci do mnie. Będę go jeszcze
potrzebował.
Tatella-Sata wydał szeptem mojemu słudze-olbrzymowi odpowiednie rozkazy, a ten
oddalił się ze strażnikiem, prowadząc czarowników do ich miejsca odosobnienia. Otworzyły
się drzwi wiodące na zewnątrz. Ujrzałem w nich Serduszko, która zdążyła na czas opuścić
pomieszczenie. Widząc mnie teraz przez szparę uznała, że i ona może się już pokazać.
Czytelnik zapewne domyśla się, że spotęgowało to jeszcze zdumienie wodzów.
Opowiedziałem im, co się zdarzyło, w takim tylko zakresie, w jakim uznałem to za
stosowne — nie miałem bowiem zamiaru zwierzać się nikomu ze wszystkich moich
poglądów i planów. Kiedy skończyłem, pojawił się Inczu-inta. Zameldował, że więźniowie są
już pod kluczem i że do Twierdzy przybył już od strony wodospadu Pappermann z całą resztą
wyprawy. Powiedziałem mu, że chcę, by raz jeszcze zszedł ze mną do jaskini i że potrzebne
nam są do tego dwie pochodnie. Serduszko zapytała, czy musi mi towarzyszyć. Kiedy
zaprzeczyłem, Tatella-Sata zaproponował, że się nią zaopiekuje. Oczekiwał odwiedzin Kolmy
Puszi i chciał poznać ze sobą obie niewiasty. Nie miałem oczywiście nic przeciwko temu i
kiedy Inczu-inta przyniósł pochodnie, wraz z nim raz jeszcze zszedłem na dół. Warto
odnotować, że wspomniani wodzowie Apaczów w liczbie dwunastu, przybyli na Górę
Winnetou dopiero Podczas naszej nieobecności i że rozbili namioty w górnym mieście.
Tworzyli oni sztab zawiadujący tymi szczepami Apaczów, na których poparcie mógł liczyć
Tatella-Sata.
Oczywiście miałem powody, by raz jeszcze zapuścić się w głąb jaskini. Skoro raz
zacząłem ją badać, chciałem ją zbadać do końca, a istniała jeszcze odnoga, do której nie
dotarłem. Jak czytelnik zapewne pamięta, szeroki, przejezdny korytarz prowadził z Doliny
Jaskini do Wodospadu-Całunu. W miejscu, gdzie zagrodzony był stalaktytami odchodził od
niego w prawo węższy tunel, dostępny tylko dla pieszych, i wiodący do obrośniętego
passiflorą miejsca modlitwy. Po drodze jednak odgałęział się od niego drugi wąski tunel,
którego nie dostrzegli moi towarzysze. Tylko ja rozpoznałem miejsce, w którym istniejące
niegdyś przejście zasłonięto i zamaskowano rzekomymi stalagmitami. Tam też chciałem
powrócić. Wziąłem ze sobą samego tylko Inczu-intę, ponieważ był zaufanym człowiekiem
czarownika, a nie chciałem, by o odkryciu, którego zamierzałem dokonać, dowiedziało się
szersze grono osób. Kojarząc ze sobą obiekty naziemne i podziemne doszedłem do pewnych
wniosków. Szeroki korytarz miał wylot w dolinie, za Wodospadem-Całunem. Wąski kończył
się w Twierdzy. Biegnące między nimi odgałęzienie musiało wychodzić gdzieś między
Twierdzą, a wodospadem. Zastanawiając się, jakie miejsce byłoby ku temu
najodpowiedniejsze coraz częściej myślałem o "diabelskich ambonach" czy, jak je tutaj
nazywano, Uszach Diabła, które czarownik pokazał nam w drodze do Wodospadu-Całunu.
Wydawało się wręcz logiczne, by to tajemnicze miejsce posiadało połączenie z jaskinią. Kto
wie, jakie związki łączyły przed tysiącami lat ten naziemny i podziemny świat. Dlatego ktoś,
kto jak ja, chciał je zrozumieć, winien był działać w sposób możliwie najdyskretniejszy, nie
wtajemniczając w sprawę nikogo, kto nie zasługiwał na pełne zaufanie. Dlatego właśnie
zabrałem ze sobą tylko wypróbowanego, wiernego Inczu-intę.
Dotarłszy do miejsca, w którym według moich przypuszczeń rozpoczynał się ów drugi
wąski tunel, przystąpiliśmy do oględzin najniżej leżących kamieni. To również nie były
stalagmity, lecz stalaktyty, a więc skały przyniesione tu z innego miejsca. Usunęliśmy ich
tyle, by można było zajrzeć do środka. Moje przypuszczenia okazały się trafne. Tuż za nimi
zobaczyliśmy biegnącą w górę ścieżkę. Teraz należało tylko sprawdzić, dokąd ona wiedzie.
Siedliśmy, by odpocząć po sporym wysiłku, jakim było usunięcie ciężkich kamieni. Przez
chwilę panowała absolutna cisza i nagle usłyszeliśmy w oddali dziwny łoskot,