Spadkobiercy Winneto..

Westmani
Uprzedziłem Serduszko, że z chwilą opuszczenia wagonu w Trinidad, będziemy musieli
na dłuższy czas zrezygnować ze znacznej części tego, co określa się mianem “cywilizacji“.
Jak się okazało, miałem całkowitą rację. Wprawdzie Trinidad zmieniło się nie do poznania od
czasu, kiedy pierwszy raz ujrzałem to położone pomiędzy prerią a górami miasteczko, ale pod
względem cywilizacyjnym pozostawiało ciągle jeszcze wiele do życzenia. Kiedy spytałem na
peronie o Pappermanna i jego hotel, zagadnięty kolejarz odparł krótko:
— Nie ma już tego!
— Co? — zdziwiłem się. — Czy nie ma hotelu?
— Owszem jest.
— W takim razie mister Pappermann nie żyje?
— Owszem żyje.
— Przed chwilą powiedział pan, że ani jednego, ani drugiego już nie ma!
— Razem ich nie ma! Ale oddzielnie istnieją! Rozdzielili się!
Kolejarz delektował się bez końca swoim tanim dowcipem, a kiedy wreszcie przestał się
śmiać, powiedział:
— Mister Pappermann sprzedał, to znaczy był zmuszony sprzedać swój hotel. Wszystko
przez to jego nieszczęsne imię.
Na tym kolejarz zakończył rozmowę i odszedł nie przestając się śmiać.
Hotel, o którym mówiliśmy, nie zasługiwał na swoją nazwę. Wiejska gospoda w
Niemczech wygląda bardziej zachęcająco. Byliśmy jednak na niego skazani, a poza tym nie
zamieszkałbym gdzie indziej, choćby ze względu na starego towarzysza. Otrzymaliśmy dwie
przylegające do siebie izby, wprawdzie małe i nędznie wyposażone, ale czyste. Jak
nieustannie podkreślano, zaletą tych tak zwanych “pokojów“ było to, że ich okna wychodziły
na “ogród“. Kiedy spojrzeliśmy w dół, oczom naszym ukazał się otoczony z czterech stron
rozwalającym się murem kwadrat ziemi, a na nim: dwa stare stoły, z sześcioma w sumie
jeszcze starszymi krzesłami, pozbawione niemal kompletnie liści drzewo, które mimo
największych wysiłków ze swej strony nie wyglądało ani na prawdziwą lipę, ani na
prawdziwą topolę, cztery krzaki nie znanego mi (a podejrzewam, że i sobie) gatunku, a
wreszcie trochę trawy która od lat bez powodzenia udawała trawnik. Przy każdym ze stołów
siedział odwrócony do nas bokiem mężczyzna. Jeden trzymał w ręku szklankę do piwa, ale
nie pił, gdyż była pusta. Drugi trzymał cygaro, nie palił jednak, bo zgasło. Siedzieli
odwróceni do siebie plecami. To byli nasi gospodarze. Ten z pustą szklanką był — jak się
później dowiedzieliśmy — nowym, a ten ze zgasłym cygarem — tego już się sami mogliśmy
domyślić — dotychczasowym właścicielem hotelu. Żaden z nich nie wyglądał na szczególnie
zadowolonego. Wręcz przeciwnie, obaj robili takie wrażenie, jakby żałowali, że transakcja w
ogóle doszła do skutku, a teraz zajęci byli tym tylko, jak na niej mimo wszystko nie stracić.
— Wiesz — odezwała się Serduszko — ten z prawej wygląda na twojego Pappermanna.
Przed chwilą ruszył trochę głową i widać było, że lewa połowa jego twarzy jest niebieska.