Spadkobiercy Winneto..

— Wykraść? — przerwała mu moja żona. — Czy to było potrzebne?
— Nie tylko potrzebne, ale i roztropne. Przekonałem się, że wszystkie te zwyczaje mają
głębszą przyczynę i sens. Rodzice wychowali swoje dziecko, swoją córkę, nie licząc
bezsennych nocy, trosk i ofiar. A teraz przychodzi ktoś obcy i po prostu je zabiera. Pozbawia
rodziców pierwszego miejsca w sercu dziecka, ono idzie za nim chętnie nie dociekając nawet,
czy jest tego wart. Indiańskie zwyczaje związane z zaślubinami odzwierciedlają te
wewnętrzne przeżycia. Córka gotowa jest dać się wykraść, rodzice zaś starają się usilnie do
tego nie dopuścić. Zamykają ją w domu, ukrywają, pilnie jej strzegą. Również ukochany robi
wszystko, aby przechytrzyć rodziców, a kiedy mu się to nie udaje ucieka się nawet do
przemocy. Obydwie strony toczą między sobą bardzo interesujący pojedynek, w którym
głównym atutem jest inteligencja i spryt; całe zaś plemię w napięciu chłonie wieści o
przebiegu poszczególnych faz tej walki, a niekiedy wręcz się do niej włącza. Pomaga jednej
lub drugiej stronie. Dochodzi przy tym do aktów szczególnej przebiegłości lub odwagi, przez
które kandydat na męża pokazuje czego społeczność może od niego oczekiwać zarówno w
czasie pokoju, jak i na wypadek wojny.
Wieść, którą przekazał mi Tom Muddy, była dla mnie jak mocny cios pięścią. Zgłupiałem
zupełnie. Tom Muddy inaczej — pienił się z wściekłości. Klął się na wszystko, że Sioux nie
porwie dziewczyny, że on sam już się o to postara. Kiedy spytałem, w jaki sposób zamierza
mu przeszkodzić, zażądał ode mnie przysięgi, że nie zdradzę nikomu jego planu. Przysiągłem,
lecz oczywiście po to tylko, by nie dopuścić do realizacji jego zamiarów. Wtedy pokazał mi
swój rewolwer. Był on aż po brzegi lufy wyładowany prochem. Muddy chciał wystrzelić ten
proch w oczy Siouxowi, by go na zawsze oszpecić i oślepić. “Wtedy na pewno nie będzie
chciała zostać jego squaw!“ — powiedział na zakończenie i poszedł. Zanim jednak zniknął
przypomniał mi o przysiędze. Zagroził, że jeśli go zdradzę oślepi nie tylko Siouxa, ale i mnie.
— To nie był człowiek, lecz diabeł! — krzyknęła Serduszko.
— Jeśli nawet nie diabeł, to skończony łajdak, który dążąc do swego celu na nic nie
zważał — odpowiedział Pappermann. — Uważałem naturalnie za swój obowiązek nie
dopuścić do zbrodni. Zdradzić Muddy’ego nie mogłem, ale kilka odpowiednich słów z
pewnością wystarczyłoby, aby chociaż dać Siouxowi do zrozumienia, że chyba na niego
niebezpieczeństwo. Gdzie go jednak miałem szukać? Od czasu, kiedy otrzymał pozwolenie na
wykradniecie Aszty, musiał całkowicie zniknąć wszystkim z oczu. Miał przecież zakraść się
tak niepostrzeżenie, jakby chodziło o jego własne życie. Rozumiało się samo przez się, że w
dzień był nie do odnalezienia i że jedynie w nocy miałem szansę gdzieś go spotkać. Cała
sprawa była o tyle niebezpieczna, że Siouxa szukał również Muddy. Stałem więc przed
podwójnym zadaniem: uniknięcia jednego i odnalezienia drugiego i mogę wam powiedzieć,
że nauczyć się nieodzownej w takich warunkach ostrożności nie było mi łatwo. Wreszcie
przyszła ciemna, wilgotna noc. Wprawdzie nie padało, ale człowiek robił się od razu mokry.
Mimo to opuściłem moje ciepłe obozowisko i kluczyłem wokoło, bo coś mi w środku
mówiło, że właśnie tej bardzo nieprzyjemnej nocy stanie się coś, przy czym nie powinno
mnie zabraknąć. Podczołgałem się cicho do narożnika tylnej ściany domu. Tu chciałem zostać
by móc nadsłuchiwać z obu stron. Wyjrzawszy zza rogu zupełnie zdrętwiałem — ktoś tam już
leżał! Nieomal wpadliśmy na siebie. Mimo ciemności i nieprzejrzystego wilgotnego
powietrza on również zdołał mnie dostrzec. Tak samo jednak, jak ja jego, i on mnie nie mógł
rozpoznać. Kto to był? Sioux czy Tom Muddy? Już otworzyłem usta, by wyszeptać jakieś
słowo, gdy on podniósł rękę. Coś w niej trzymał. Zdążyłem jeszcze tylko odwrócić głowę w
bok i zagrzmiał strzał. Łajdak nie chybił. Szczęśliwie oczy ocalały. Natomiast ucierpiała lewa
połowa twarzy. Chciałem mu przedtem powiedzieć, by nie strzelał, teraz jednak nie byłem już
w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku, gdyż straciłem przytomność. To był nędzny,
łajdacki strzał z rewolweru i to bez ołowiu, ale oddany z tak bliska, że z mojej przyczajonej
pozycji osunąłem się jak worek na ziemię i pozostałem tam aż mnie znaleziono i zaniesiono