Spadkobiercy Winneto..

— Nie.
— Pojedziemy tam stąd, aby połączyć się przeciw Apaczom z Komańczami i Kiowami.
Wy powiecie mu jednak co innego, że słyszeliście jakoby tam mieli się zebrać Kiowowie i
Komańcze. Jego niepohamowana ciekawość każe mu tam jechać, by podsłuchiwać z ukrycia.
Wtedy go schwytamy.
— A nasza zapłata?
— O tym porozmawiamy, kiedy przyjedziecie nas powiadomić, że on jest w pobliżu.
— A jeśli nam ona nie będzie odpowiadała?
— Wtedy go ostrzeżecie i nam umknie.
— Dlaczego teraz nie chcecie nic powiedzieć?
— Bo nie wiemy jeszcze do końca, czym będziemy wam płacić: zwierzętami, nugetami,
towarem, bronią czy łupami.
— Ufamy wam.
— Możecie więc odejść. Radzimy wam nie marnować ani chwili. Im szybciej i
sumienniej zabierzecie się do tej sprawy, tym pewniejszy wasz sukces i tym większa zapłata.
Bracia zeszli z Ambony i skierowali się do swych koni. Hariman nie powiedział do tej
pory ani słowa. Wodzowie czekali w milczeniu, aż odjadą. Wtedy wódz Utahów wyrzucił z
siebie:
— Szubrawcy!
— I łajdaki! — dodał Kiktahan Szonka. — Nie warto ich nawet śledzić! Czy mój brat
sądzi, że dostaną za zdradę więcej niż warte jest źdźbło trawy lub wystrzępione ptasie pióro?
— A ten cały interes, który mają zrobić z wami i z nami?
— zapytał Tusahga Saricz.
— Nie dostaną od nas nawet jednego końskiego włosa
— zaśmiał się stary Sioux. — Dadzą nam, co ustalimy, ale nic nie dostaną. Czy mój brat
ma coś przeciwko temu?
— Nie. Mój brat jest bardzo mądry.
— Pshaw! Nie potrzeba zbyt wielkiej mądrości, aby oszukać bladą twarz!
— Zdrajcy będą jednak żądać, byśmy dotrzymali obietnicy i uiścili zapłatę.
— Nie będą. Nieżywi nie stawiają żądań. Czy mój brat ma coś przeciwko temu?
— Nie.
— Inni również nie?
— Nie, nie! — zabrzmiało w krąg. Nie mogłem się już powstrzymać. Donośnym głosem
wykrzyknąłem:
— Siczepi — szubrawcy!
Nastąpiła głęboka cisza. Potem usłyszałem:
— Uff, uff — uff, uff! Kto to był? Co to było? Skąd ten głos?
Patrząc w lunetę widziałem, jak ich głowy obracają się we wszystkich kierunkach.
— Szikszicze-lahgszta — łajdaki! — powiedziałem głośno. Znowu chwila głuchej ciszy.
Widziałem jednak, że jeden
za drugim wstają z miejsc. Podniósł się nawet nieprawdopodobnie długi Kiktahan
Szonka.
— Wy również nie jesteście godni, by was śledzić! — mówiłem dalej.
Znowu głucha cisza. Nagle usłyszeliśmy przyciszony, nerwowy głos wielkiego Siouxa:
— Uff, uff! To nie człowiek!