Spadkobiercy Winneto..

“myśli“ czy “przeczuciu“, wiem bowiem, że będą mi bardzo pomocne. Tak było i teraz.
Serduszko odpowiedziała:
— Im bliżej byliśmy dzisiaj gór, tym wyraźniej i jaśniej miałam przed oczami to, co o
nich opowiadałeś. I wtedy uparcie uczepiły się mnie dwa słowa. Wypowiedział je kiedyś do
ciebie, i to parę razy, Winnetou. Czy pamiętasz jeszcze, jak zwykł był nazywać nugety i w
ogóle złoto?
— Czy masz na myśli deadly dust? 15
— Tak, deadly dust. Już na krótko przed swoją śmiercią, kiedy rozmawiał z tobą o swoim
testamencie, powiedział, że przeznaczone jest ci coś lepszego niż tylko złoto. A mimo to
kopałeś u grobu jego ojca szukając złota i niczego poza tym. Czy to nie był z twojej strony
błąd mój drogi mężu?
— Myślę, że nie. Złoto, które tu zakopano, było przeznaczone nie dla mnie, a
prawdopodobnie na wzniosłe, dobroczynne cele.
— Czy rzeczywiście nie miałeś znaleźć tu czegoś, co przeznaczone byłoby osobiście dla
ciebie, jego najlepszego przyjaciela i brata? I czy Winnetou, dalekowzroczny i szlachetny,
mógłby przy sporządzaniu swego testamentu zapomnieć , że także na “dobroczynne, wzniosłe
cele“ ofiarować można coś nieporównanie przewyższającego samo tylko złoto? Zastanów się
proszę!
— Hm! Wiesz, Serduszko, to co mówisz jest bez wątpienia słuszne. Mogę się wprawdzie
wymawiać tym, że zagrażało mi wówczas niebezpieczeństwo i że szukałem w wielkim
pośpiechu, ale to mnie w gruncie rzeczy nie usprawiedliwia. Miałem przecież wiele lat na to,
by tutaj powrócić. Ale nigdy, naprawdę nigdy o tym nie pomyślałem.
— Ja również. Mam sobie do zarzucenia taką samą bezmyślność. Czy mógłbyś coś dla
mnie zrobić?
— Co takiego?
— Raz jeszcze poszukać w ziemi. Ale dokładniej i głębiej niż wtedy.
— Chętnie, bardzo chętnie.
— Wydaje mi się bowiem, że coś znajdziemy i to coś, co jest prawdziwym testamentem.
Złoto stanowiło tylko ochronę prawdziwego skarbu.
— Mówisz jakbyś o wszystkim dokładnie wiedziała!
— Ja nie wiem, ja czuję. Winnetou przerastał cię wówczas mądrością i dojrzałością.
Istotna i nieoceniona wartość, jaką sobą przedstawiał, nie miała związku z twoją osobą.
Musimy kopać w dwóch miejscach — tutaj, u grobu jego ojca, i w twojej pamięci. Z
pewnością nie znajdziemy żadnego śmiercionośnego pyłu, a perły i drogocenne kamienie
zrodzone w jego duchowej bonanzie. Do roboty! Póki Entersowie są daleko.
— Nie jest to powód przekonujący, gdyż śladów nie da się usunąć na tyle szybko, by nie
zauważyli, co się tutaj pod ich nieobecność działo. Skoro mogło minąć trzydzieści lat, nic się
nie stanie, jeśli poczekamy z kopaniem jeszcze parę godzin. Nie zapominajmy, co Tatella-
Sata napisał o środkowym spośród pięciu wielkich srebrnych świerków: “Niech jego glos
będzie ci głosem Manitou, wielkiego, wiecznego, wszechmiłującego Ducha!“. Jest to więc
sprawa tak ważna i pilna, że musimy jej dać pierwszeństwo.
— Masz rację, masz rację! Ale gdzie są te świerki?
— Niedaleko stąd. Chodź ze mną! Zaprowadziłem ją do miejsca w lesie, gdzie z ziemi
wyrastało kilka skał, u których podnóża połyskiwało niewielkie jeziorko. Tam też stało
owe pięć srebrnych świerków, o których pisał Tatella-Sata. Były aż do ziemi obrośnięte
gałęziami, po części zresztą już uschniętymi. Ledwie spojrzałem na środkowy świerk, już
15 ang. śmiercionośny pył.