Spadkobiercy Winneto..

teraz po prostu pośpieszyła wielkimi krokami naprzód przesłuchać inżyniera. Tak —
przesłuchać, bo inaczej nie da się tego nazwać. Serduszko potrafi wyciągnąć z człowieka
wszystko! Usiadłem więc i zacząłem obserwować wrącą wokół mnie pracę.
Co było jej celem? Już przedtem słyszałem o planach oświetlenia pomnika. Powiedziałem
wtedy, że prędzej nornik zapadnie się w ziemię, niż dopuszczę do takiej profanacji pamięci o
moim najdroższym przyjacielu i bracie. Czyżby to, co obserwowałem dookoła, stanowiło
przygotowanie do iluminacji? Przecież pomnik nie był jeszcze gotowy! Budowę
doprowadzono do wysokości barków. Brakowało szyi i głowy. I, o dziwo! Kiedy tak
zastanawiałem się patrząc na pomnik, wydało mi się nagle, że kamienna postać nie stoi
pionowo, lecz przechylona jest w jedną stronę. Spróbowałem popatrzeć na nią z innych
punktów, i ciągle dochodziłem do tej samej konkluzji. Jak czytelnik pewnie sobie
przypomina, ostatnim razem przypatrywałem się figurze z zakrętu drogi. Wydawało mi się
wówczas, że poza jedną, wszystkie pionowe belki rusztowania stoją ukośnie. Poszedłem teraz
na to miejsce na zakręcie. I rzeczywiście — zarówno rusztowanie, jak i pomnik pochyliły się
w jedną stronę, nieznacznie, ale w sposób wyraźnie dla mnie dostrzegalny. Nie miałem już
najmniejszych wątpliwości. Belka, która poprzednio tkwiła pionowo w ziemi przechyliła się
w prawo , a z nią również, jeszcze bardziej, pozostałe słupy podtrzymujące rusztowanie.
Przestraszyłem się. Natychmiast przyszły mi na myśl rysy i pęknięcia, które zauważyłem
pod ziemią, w sklepieniu jaskini. Pomyślałem o sypiących się z nich piasku 1 okruchach
skalnych. Czyżby pomnik stanowił zbyt wielki ciężar dla sklepienia. Czyżby nie było ono w
stanie utrzymać kolosa? Groziła nam wielka katastrofa! W tym momencie wróciła do mnie
Serduszko. Wypytała inżyniera o wszystko. Chodziło na razie o przygotowanie próbnego
oświetlenia, którego działanie miało być sprawdzone jutro wieczorem. Na tę próbę zostali
zaproszeni wszyscy mieszkańcy miasta.
– A jaką rolę ma spełniać ten wielki projektor? — zapytałem.
— Będzie wyświetlał zdjęcia Young Surehanda i Young Apanaczki na powierzchni
Całunu, po obu stronach pomnika. Twórcy obok swego dzieła!
— Tego już za wiele! — zawołałem.
— Cóż możesz zrobić? — zapytała.
— Zabronić im tego! To wystarczy!
— Niby tak... Nawet jeśli nie będą chcieli posłuchać twych słów, będziesz potrafił je
czymś odpowiednim wzmocnić. Ale może zastanów się jeszcze! To tylko próba! Czy nie
lepiej do niej dopuścić i z działaniem poczekać aż do samego przedstawienia?
— Tak, może masz rację. Sądzę zresztą, że cała sprawa nie jest już w naszych rękach.
Włączyła się w nią siła daleko nas przerastająca.
— O czym mówisz?
— Przypatrz się uważnie pomnikowi i powiedz, czy stoi prosto.
Przyjrzała mu się dokładnie i powiedziała:
— Prosto! Przecież nie budowano by go krzywo!
— Celowo na pewno nie. Ale mimo to on stoi krzywo. Nie zauważasz tego, bo nie masz
tak wprawnego oka, a odchylenie jest bardzo nieznaczne. Ale spójrz na linię wody spadającej
z wodospadu...
Serduszko przerwała mi:
— Krzywo! Stoi krzywo! O mój Boże, czyżby zapadał się pod ziemię?
— Tego na razie nie da się stwierdzić. Musimy zaobserwować czy odchylenie powiększa
się i w jakim tempie. Dziś nie mam na to czasu, ale jutro zejdę do jaskini i przypatrzę się
jeszcze raz sklepieniu.
— Czy to nie będzie niebezpieczne?