Spadkobiercy Winneto..

chwilę zapanowała cisza, którą przerwał krzyk starego Tanguy.
— Pida, Pida! Mój synu!
Znowu rozległą się wrzawa. Tysiące ludzi krzyczało, wrzeszczało, nawoływało się, jakby
nagle wszyscy razem postradali zmysły. Nikt nie chciał tu zostać. Wszyscy parli ku wyjściu z
doliny w obawie, że dzieło zniszczenia nie dobiegło jeszcze końca. Również nasi
zaprzyjaźnieni wodzowie zeszli z ambony i w największym pośpiechu naradzali się, jakie
przedsięwziąć dalej kroki. Na ambonie pozostaliśmy tylko Tatella-Sata, Serduszko i ja.
Czarownik poprosił mnie:
— Nie pozwól im tu wejść z powrotem! Nie chcę, by ktokolwiek więcej słyszał, co
zostanie powiedziane na tamtej ambonie.
— Ja również tego nie będę słyszał — odparłem. — Nie mam teraz na to czasu. Trzeba
ratować to, co się jeszcze da uratować.
Posłałem Inczu-intę i Pappermanna do Twierdzy po pochodnie. Odszukawszy Old
Surehanda oraz inżyniera zapytałem, czy możliwe jest szybkie przywrócenie oświetlenia
elektrycznego. Obiecali usunąć uszkodzenie. Przewodów i żarówek mieli pod dostatkiem.
Potem sześciu, spośród dwunastu wodzów Apaczów, kazałem mimo nocnej pory jechać ze
swymi ludźmi do Doliny Jaskini i jak najszybciej donieść mi, co się tam wydarzyło. Ledwie
skończyłem mówić, zawisła nad nami nowa groźba. Wodospad nie znajdował już ujścia w
głębi ziemi. Dno potężnej wyrwy powstałej w miejscu pomnika zatkane było masami kamieni
i ziemi. Woda podnosiła się coraz wyżej grożąc zalaniem całej doliny. Przyjście z pomocą
tym, którzy prawdopodobnie zasypani zostali w jaskini, byłoby w takim wypadku
niemożliwe. Szczęśliwie problem sam się rozwiązał. Nacisk wody pokonał opór zatykający
odpływ skał 1 ziemi. We wzbierającej kipieli, zaczęły tworzyć się wiry. Od czasu do czasu na
powierzchnię wydobywał się potężny bąbel powietrza. Woda znalazła sobie ujście. Wkrótce
uformował się w niej potężny wirujący lej, wraz z którym zniknęła na dobre w czeluściach.
Kiedy Inczu-inta i Pappermann przybyli z pochodniami dobrawszy sobie jeszcze kilku
zaufanych Winnetou, zszedłem otworem pod amboną na ich czele do jaskini. Pochodnie
zapaliliśmy dopiero pod ziemią. Zeszliśmy po stopniach. Skutki wstrząsu były widoczne aż
tutaj. Coraz częściej potykaliśmy się o kamienie, które poodpadały ze ścian i sklepienia.
Niejednokrotnie musieliśmy je usuwać z drogi, aby móc postępować dalej. Dlatego
posuwaliśmy się naprzód bardzo wolno. Sytuacja w miejscu połączenia się naszego tunelu z
odgałęzieniem wiodącym do kwietnej świątyni przedstawiała się tak źle, że na utorowanie
sobie drogi w zgromadzonych przez nas stalaktytach, do których wstrząs dodał wiele innych
ułomków, straciliśmy przeszło godzinę. Następnym krytycznym punktem było połączenie z
szerokim korytarzem, zresztą w miejscu, w którym po raz pierwszy zaobserwowałem pękanie
sklepienia. Dojście do połączenia zostało całkowicie zasypane i to na znacznej długości.
Natknęliśmy się jednak na dwie siedzące bez ruchu postaci. Obok nich leżała nie dopalona
pochodnia. Byli to czarownicy, którzy prowadzili wojsko przez jaskinię. Nie ruszali się i
zdawali się nas nie rozpoznawać. Śmiertelny strach pomieszał im zmysły. Patrzyli lękliwie
przed siebie i dopiero po dłuższym czasie, na podstawie ich nieskładnych odpowiedzi,
zdołaliśmy odtworzyć przebieg wypadków. Wojownicy zostawili konie w dolinie i weszli
pieszo do jaskini. Mając dość czasu powoli posuwali się naprzód. W krytycznym momencie
znajdowali się u końca szerokiego korytarza, szczęśliwie nie w centrum, a na peryferiach
obszaru zniszczenia. Potężny podmuch powietrza zgasił wszystkie pochodnie. Wszystko
wokół zadrżało, ze sklepienia, raniąc wielu, posypały się skały. Wybuchła ogromna panika.
Ludzie rzucili się do ucieczki. Jedni chcieli biec naprzód, inni do tyłu. Wśród krzyków i
przekleństw deptano i popychano się nawzajem.
W podziemnej rzece zniknęła woda, by wkrótce powrócić tym potężniejszą falą.
Wyglądało to tak, jakby rzeczkę gdzieś w górze zatamowano, a potem znowu podniesiono