Spadkobiercy Winneto..

— Tak, ale to nie jest żadna kuchnia, lecz coś zupełnie innego. Muszę ci to pokazać za
dnia. Wszystko tutaj jest kolosalnych rozmiarów...
— Co z zupą z kluseczkami?
— Zapomnij o niej.
— A ragout z dziczyzny?
— Też nic.
— Grysik z sosem jagodowym także przepadł?
— Przestań! Mam wrażenie, że drażnisz się ze mną!
— A dwadzieścia młynków do pieprzu?
— Mówię przestań! Co za ironiczny charakter! Odpychający, niesympatyczny człowiek,
którego lepiej się strzec! Czy to ma być zapłata za wszystkie moje zabiegi o to, by uświetnić
twój obiad? Wyobraź sobie tylko: dziewięć Indianek i czterech Indian pod ogromnym
sklepieniem, które nazywa się tu kuchnią! Ile oni się będą musieli nabiegać przy pracy! I ile
pracy trzeba jeszcze włożyć w przygotowanie tego obiadu! Ale to będzie prawdziwe
przyjęcie! Robię nawet naleśniki. Wszystko tam jest. A teraz już dobranoc!
— Na jak długo?
— Tylko na dwie godziny. Do piątej. Wtedy znowu muszę iść, bo zjawi się moich
trzynastu pomocników.
— Moje biedne Serduszko!
— Bardzo przepraszam, ale nie mam się na co uskarżać! Jestem niezmiernie szczęśliwa,
że mogę gotować, piec i smażyć dla tak wielu słynnych wodzów. Nigdy o tym nawet nie
marzyłam! A więc dobranoc!
Poszła do siebie, a ja znowu zasnąłem. Kiedy się obudziłem, było już dość późno, a na mojej
pościeli leżała kartka od Serduszka następującej treści: Wstałam o piątej. Wszystko idzie
bardzo dobrze. Obiad będzie wspaniały. Możesz spać do dwunastej. Przyjdę cię obudzić.
Jadalnia też jest już gotowa. Jeśli wstaniesz wcześniej, zajrzyj tam, czy czegoś nie brakuje. O
gościach nie rozmawialiśmy w szczegółach, dlatego zaprosiłam wszystko co zwie się wodzem.
Mam nadzieję, że nie popełniłam żadnej gafy. Jedzenia wystarczy— Mamy nawet chińską
herbatę z suszonych liści truskawek i całe mnóstwo sałatki z dziko rosnącej roszponki. Twoje
Serduszko.
Klara we własnej osobie! Nade wszystko ująć mi trosk, abym, o ile to możliwe, nie
oddawał się innym zajęciom niż jedzenie, picie i spanie — i żył jak najdłużej. Wstałem
szybko i wezwałem Inczu-intę. Poinformował mnie, że od godziny oczekuje na mnie dwóch
białych.
— Białych? — zapytałem. — Sądziłem, że nie mają tu wstępu.
— To przyjaciele Okih-czin-czy. On im pozwolił.
— Ach, tak! Jak się nazywają?
— Enters. To bracia.
— Znam ich. Gdzie są?
— Jeszcze na dziedzińcu. Czy mam ich wprowadzić?
— Nie. Ja do nich zejdę. Co robi moja żona? Gdzie teraz utknęła?
— Ciągle jeszcze jest w kuchni. Rozkazuje tam jak królowa, promienieje jak słońce, a
pracuje niczym najuboższa kobieta Kojotów. Zyskała dziś pomocnicę, z której jest bardzo
zadowolona.
— Kogo?
— Asztę, żonę Wakona, słynnego czarownika Siouxów. Usłyszała w mieście, że squaw