Spadkobiercy Winneto..

szczeliny skalnej o wznoszącym się w górę podłożu. Szczelina, na dole bardzo szeroka,
zwężała się ku górze, tak że również budynki i dziedzińce, początkowo bardzo szerokie, w
miarę wzrostu wysokości stawały się węższe. Z boku dziedzińce ograniczone były skalnymi
ścianami, w których widniały szczeliny z głęboko wyrąbanymi w kamieniu ścieżkami
biegnącymi w górę do lasu, gdzie na polanach pasły się bezcenne konie czarownika.
Na najniższym i największym dziedzińcu zsiedliśmy z koni. Tatella-Sata powiódł nas do
wnętrza domu — mnie, Serduszko i Młodego Orła. Nikomu nie wolno było iść z nami.
Weszliśmy po .stopniach na górę do obszernego i dość wysokiego pomieszczenia, na którego
środku stało sześć niesamowitych figur niedźwiedzia grizzly podpierających kamienną płytę.
Na płycie leżało kilkanaście fajek pokoju ze wszystkimi niezbędnymi dodatkami. Tutaj
przyjmowano zwykłych gości. My jednak poszliśmy dalej, przez cały szereg najróżniejszych
pomieszczeń, aż w końcu stanęliśmy przed skórzaną, doskonale wygarbowaną, pomalowaną
zasłoną ze skóry. Czarownik odsunął ją na bok ze słowami:
— Wejdźcie i siadajcie. Zaraz wrócę.
Weszliśmy do środka i od razu spostrzegliśmy, że znajdujemy się w pielęgnowanym z
wielką miłością świętym miejscu. Pomieszczenie oświetlały dwa oszklone otwory. Wnętrze
urządzone było na kształt namiotu, lecz nie wojennego, a namiotu czasu pokoju, o ścianach,
na przemian z najrzadszych białych bobrów i białych skór kur preriowych. Na ziemi leżały
cztery bieluteńkie skóry bawole tak jednak ułożone, że tworzyły miękkie miejsca do
siedzenia. Głowy i rogi bawole służyły za oparcie dla pleców i łokci. Pośrodku, na czterech
głowach jaguarów stalą wielka, polerowana waza ze świętej gliny fajkowej wydobywanej na
północy. W wazie leżał kalumet. Nie był duży i kosztowny, lecz dość zwyczajny. Choć
jednak niczym nie zwracał na siebie uwagi, natychmiast rozpoznałem w nim najcenniejszą
fajkę pokoju wszystkich czasów.
— Fajka Winnetou! — krzyknąłem. — Fajka, której używał, kiedy go poznałem! Co za
niespodzianka i co za radość!
— Czy aby się nie mylisz? — spytała Serduszko.
— Na pewno nie!
— A więc muszę się jej przyjrzeć! Uniosła się, by wziąć ją do ręki.
— Stój! — poprosiłem. — Niczego tu nie dotykaj! Widzę, że to święte miejsce! Nawet, a
może szczególnie, przyjaciele powinni je uszanować!
Podeszliśmy do okien. W dole zobaczyliśmy miasto. Wielki ruch, jaki w nim panował,
wskazywał na to, że przybyli tam jacyś znaczni goście. Nie mieliśmy jednak czasu na dalszą
obserwację, gdyż do namiotu wszedł Tatella-Sata. Zostawił gdzieś swój płaszcz. Okazało się,
że ma na sobie całkiem zwyczajny indiański strój z dobrze wygarbowanej skóry naturalnego
koloru, bez śladu kolorowych szwów czy jakichkolwiek innych ozdób.
Czarownik wziął najpierw za rękę Serduszko i zaprowadził do przeznaczonego dla niej
miejsca. Sam miał zasiąść naprzeciw, ja po jego prawej, a Młody Orzeł po lewej stronie.
Stary Pappermann został na dole przy koniach. Tatella-Sata nie usiadł od razu, lecz stanął i
zaczął mówić: — Głęboko poruszone jest moje serce, a dusza moja zmaga się z
niezapomnianym ciągle cierpieniem. Ostatni raz kalumet palony był w tym miejscu na
pożegnanie. Tu, gdzie teraz siedzi nasza biała siostra, siedziała Nszo-czi, najpiękniejsza z cór
Apaczów, nadzieja naszego plemienia. Tu, gdzie siedzi teraz Old Shatterhand, siedział
Winnetou, mój ulubieniec, którego nikt tak dobrze nie znal jak ja. Na miejscu Młodego Orła
siedział Inczu-czuna, mądry i dzielny ojciec obojga. Przyjechali, by się ze mną pożegnać.
Nszo-czi chciała jechać na Wschód, do miast bladych twarzy, aby stać się jedną z nich. Moje
wewnętrzne oczy płakały. Opuszczało nas uosobienie naszych pragnień i nadziei, opuszczało,
gdyż nie do nas należała jej miłość. To był smutny dzień. Na zewnątrz szalała burza, a w
moim sercu panowały ciemności. Pojechali. Nszo-czi nigdy już nie wróciła. Zamordowano ją