Spadkobiercy Winneto..

Widzieliśmy też nosze, na których niesiono wodza Kiowów. Zrobione były z płótna
rozpiętego między dwoma drewnianymi żerdziami. Kilku Indian dźwigało wiązki drewna i
chrustu. W sumie naliczyliśmy trzydzieści cztery osoby. Zaczekaliśmy, aż ostatni zniknął we
wnętrzu świątyni, po czym sami wróciliśmy do środka. Panowały tutaj nieprzeniknione
ciemności. Usiedliśmy oczekując dalszego biegu wypadków.
Z dołu dobiegały nas najpierw tylko tajemnicze szmery. Nikt nie rozmawiał, nie
zabrzmiał ani jeden rozkaz czy polecenie. Wszystko zdawało się być ustalone z góry w
najdrobniejszych szczegółach. Nagle zabłysła gdzieś iskra, a po niej druga i następne. Iskry
przemieniały się w małe płomyczki, te zaś w płomienie i całe ogniska. Było ich cztery, po
jednym w każdym rogu kwadratu, którego środek stanowił ołtarz. Wokół każdego gromadziły
się fantastycznie wyglądające grupy Indian — wodzowie poszczególnych plemion. W górę
wzbiły się kłęby dymu, który nam jednak zupełnie nie przeszkadzał ginąc w o-tworach po
przeciwległej stronie pomieszczenia. Ogniska rozświetliły też wnętrze, ale wraz z
wysokością, światło traciło intensywność i stawało się coraz bardziej tajemnicze.
W migotliwych płomieniach wszystko zdawało się poruszać i chwiać — nisze, mumie,
bielejące żebrami klatki piersiowe i najróżniejsze inne kości. Serduszko chwyciła mnie za
rękę i ścisnąwszy ją kurczowo szepnęła:
— Jakie to upiorne! Jestem prawie przerażona!
— Czy wolałabyś stąd wyjść? — zapytałem.
— Nie, nie! Czegoś takiego nigdy już więcej nie zobaczę! Czuję się, jakbym zeszła do
piekła!
Jej porównanie nie było wcale chybione, choć ja wolałbym miejsce to przyrównać raczej
do czyśćca. Tam w dole dopełniał się bez wątpienia grzech, ale nie musiał on koniecznie
oznaczać ostatecznego potępienia, i w końcu nasza obecność tutaj miała na celu doprowadzić
do innego, lepszego rozwiązania. Skupione wokół ogniska postaci wydały mi się nie tyle
spadkobiercami minionych tysiącleci, ile oczekującymi wybawienia duchami pradawnych
czasów, które obmyślały swój ostatni, haniebny czyn niosący jednak z sobą szansę
wyzwolenia z ciemności. Kiedy tak o tym myślałem, z dołu zabrzmiały pierwsze słowa:
— Jestem Awat towawh 20 , czarownik Komanczów. Powiadam: jest północ!
Następnie odezwał się drugi głos:
— Jestem Onto tapa 21 , czarownik Kiowów. Niech narada się zacznie!
— Niech się zacznie! — zawołał Tangua.
— Niech się zacznie! — zawołał To-kei-czun.
— Niech cię zacznie! — zawołał Tusahga Saricz.
— Niech się zacznie! — zawołał Kiktahan Szonka. Rysy wodzów były dla nas w dalszym
ciągu niewidoczne.
Widzieliśmy tylko ich sylwetki i słyszeliśmy głosy, wznoszące się w górę jakby z
podziemnego świata. Czarownik Komanczów podszedł do ołtarza i rzekł:
— Stoję przed świętym miejscem, na którym składane są amulety. W świątyni naszego
starego, słynnego Tatella-Saty wisi ogromna skóra dawno już wymarłego gatunku srebrnego
lwa z napisem: "Czuwajcie nad swoimi amuletami! Blada twarz przybędzie poprzez wielką
wodę, aby was ich pozbawić. Jeśli to dobry człowiek, przyniesie wam błogosławieństwo. Jeśli
zły, we wszystkich waszych obozowiskach i namiotach rozlegnie się płacz."
Teraz do ołtarza podszedł czarownik Kiowów i przemówił:
20 Wielki Wąż
21 Pięć Wzgórz.