Spadkobiercy Winneto..

— I co im na to odpowiedziałem?
— To też.
— Czy dobrze odpowiedziałem?
— Ani dobrze, ani źle. Obojętne, co ci ludzie o mnie pomyślą.
— Może nie całkiem! Są źli na pana! Spodziewam się jakiejś zaczepki.
— Proszę bardzo!
Na spełnienie się tych słów nie czekaliśmy ani sekundy. Howe wstał i wolno ruszył w
stronę naszego stołu.
— Zaczyna się! — ostrzegł Pappermann.
— Cała przyjemność po mojej stronie! — odpowiedziałem. — Niech pan pozwoli mi
działać i niech pan nic nie mówi.
W tym samym momencie Howe doszedł do nas, skłonił się kpiąco i zapytał:
— Mister Burton, jeśli się nie mylę!
— Tak — skinąłem głową.
— Pan gra na harmonii?
— Owszem. Dla pana ze szczególną przyjemnością.
— A to pani Burton? — wskazał na Serduszko.
— Oczywiście.
— Gra na gitarze?
— Czy chce jej pan posłuchać?
— Może później. Na razie potrzebujemy tylko tego. Ściągnął z naszego stołu biały obrus,
zaniósł go do swego stołu i rozłożył.
— Tego jeszcze nie było! Co za bezczelność! — rozgniewał się Pappermann.
Serduszko siedziała z niewzruszoną twarzą.
— Tylko spokojnie! — powiedziałem. — Niech robią, co chcą!
Zjawił się nowy gospodarz, by nas osobiście obsłużyć. Najpierw przyniósł talerze i
sztućce. Ledwo odwrócił się od nas plecami, już Howe zabrał wszystko ze stołu i zaniósł
swoim towarzyszom. Gospodarz przyszedł teraz z zupą. Zobaczył, co się stało, nie
zareagował jednak i postawił wazę na naszym stole. Waza została oczywiście natychmiast
porwana i opróżniona, po czym wróciła do nas z powrotem.
Ten sam los spotkał również wszystkie inne dania, łącznie z owocami. Przy
akompaniamencie docinków i śmiechu zabierano nam pełne talerze a zwracano puste.
— To przecież nie są Murzyni! — oddychał ciężko Pappermann. — Ani Indianie! To
biali! Co pan na to, sir?
— Wkrótce pan usłyszy — odpowiedziałem.
— Oczywiście zaraz zamówię świeże jedzenie!
— Jeszcze nie! Niech odegrają tę komedię do końca! Kiedy ci dżentelmeni dostaną swój
obiad?
— To trochę potrwa. Mojej starej, dobrej kucharki już nie ma, a o żonie nowego
właściciela, która sama gotuje, można powiedzieć wszystko, ale nie to, że jest szybka. Na
oskubanie młodej kury byłoby jej trzeba ze trzy miesiące, bo każde piórko wyrywa osobno.
Ta banda zamówiła sobie właśnie rosół. Ponieważ jednak mieliśmy tylko jedną, starą,
sześcioletnią kurę, oskubanie jej może zająć, jeśli dobrze liczę, pięć do sześciu miesięcy.
Teraz już pan mniej więcej wie, kiedy “dżentelmeni“ dostaną swój obiad!
— Świetnie! Serduszko, czy masz ochotę zagrać na gitarze?
— Co masz na myśli? — zapytała.