Spadkobiercy Winneto..

Prawdziwy Winnetou
Poszliśmy w kierunku Twierdzy. Inczu-inta kroczył w milczeniu. Roztrząsał wyniki
naszej wyprawy. W Twierdzy rozdzieliliśmy się. On poszedł do Tatella-Saty, a ja do mojego
mieszkania, gdzie spodziewałem się zastać Serduszko. Moje przypuszczenia okazały się
trafne. Serduszko nie była jednak sama. Obok niej, trzymając dłoń w jej dłoni siedziała
Kolma Puszi. Na mój widok podniosły się obie i wyszły mi naprzeciw. Na ich twarzach
malowało się głębokie wzruszenie. Imię "Kolma Puszi" pochodzi z dialektu Indian Moqui i
oznacza tyle co Czarne albo Ciemne Oko. Po blasku owych oczu natychmiast ją poznałem,
choć poza tym bardzo się zmieniła. Była znacznie starsza ode mnie. Jej gibka niegdyś
sylwetka pochyliła się do przodu. Cieńsze niż niegdyś warkocze okalały jej odkrytą głowę
srebrno szarym wieńcem. Twarz choć pokryta gęstą siecią malutkich zmarszczek nie utraciła
jednak swego piękna. Przemawiała z niej owa wewnętrzna harmonia nazywana niekiedy
pięknem starości, która jest rezultatem wielu doświadczeń i wielu przemyśleń. Oczywiście
Kolma Puszi nosiła teraz damski, a nie męski strój. Stanęła przede mną i przyglądała mi się
długo badawczym wzrokiem. Jej poważną z początku twarz rozjaśniał lekki uśmiech, gdy
mówiła:
— To rzeczywiście on! Taki sam jak kiedyś! Mimo tych wszystkich lat, które upłynęły!
Czy wolno mi powitać Old Shatterhanda?
Zapytała nie wyciągając do mnie ręki. Odpowiedziałem:
— A cóż mogłoby ci w tym przeszkodzić?
— Nieprzyjaźń!
— O jakiej nieprzyjaźni mówisz? Nie wiem, o co chodzi.
— Ja również nie wiedziałam, ale teraz już wiem. Old Shatterhand jest w sprawie
pomnika naszym przeciwnikiem.
— Może przeciwnikiem, ale nigdy wrogiem. Zawsze szanowałem, kochałem i
podziwiałem Kolmę Puszi. Zachowam te uczucia do końca życia. Proszę, niech poda mi swą
rękę, która potrafi być dzielna i śmiała, a jednocześnie łagodna i szlachetna.
Jej pomarszczona twarz rozjaśniła się ciepłym słonecznym blaskiem. Podaliśmy sobie
ręce. Przycisnąłem ją do siebie i pocałowałem w kochane, dobre, niegdyś tak smutne oczy.
Potem usiedliśmy, by kontynuować przerwaną moim przyjściem rozmowę. Przekonałem się,
jak wiele Kolma Puszi nauczyła się przez minione lata. Wzrosła duchowo wraz ze swymi
wnukami — Young Surehandem i Young Apanaczką — nie wykraczając jednak niestety poza
ich horyzonty. Dała się całkowicie zwieść planom czysto zewnętrznej apoteozy Winnetou i
była dotychczas absolutnie przekonana, że ja i Serduszko podzielimy jej entuzjazm. Kiedy
wystąpiły pierwsze rozbieżności opinii i rozdźwięki sądziła, że nasze przybycie rozstrzygnie
konflikty. Ostatnio nie było jej tutaj; wróciła dopiero z Old Surehandem i Apanaczką.
Dowiedziała się wówczas, że przyjechaliśmy, że nas lekceważąco potraktowano i że dopiero
Tatella-Sata uhonorował nas swym osobistym przybyciem i zaproszeniem do Twierdzy. To
powiększyło tylko rozdźwięk pomiędzy dolnym a górnym miastem. W dolnym mieście
obawiano się, że Old Shatterhand, który miał znaleźć się na bocznym torze, uzurpować sobie
będzie w kwestii pomnika decydujący głos. To skłoniło Old Surehanda i Apanaczkę do