Spadkobiercy Winneto..

ścianie lniane płótno przedstawiało udaną panoramę tutejszej okolicy, z Górą Winnetou i jej
dwoma ogromnymi wieżami skalnymi — przednią, mniejszą z Twierdzą Tatella-Saty u
podnóża, i właściwym szczytem, na którego wierzchołku stała dumnie ogromna figura
Winnetou. To leżało oczywiście dopiero w sferze zamierzeń. Gotowy model pomnika stał w
środku pomieszczenia. Mierzył około ośmiu metrów wysokości i był korzystnie oświetlony
przez padające z góry przez świetliki, dzienne światło. W godzinach wieczornych oświetlano
go przy pomocy lamp elektrycznych zasilanych tanim kosztem z urządzeń pod wodospadem.
Obliczono, że wodospad będzie mógł kiedyś zaopatrzyć w prąd całe miasto.
Mój wzrok skierowałem przede wszystkim na twarz Winnetou. Była zaskakująco dobrze
oddana, a mimo to wydała mi się obca. Patrzyłem na doskonale znane mi rysy, ale zamiast
wyrazu przyjaznej powagi i łagodności, który cechował ich żywy pierwowzór, dostrzegałem
coś, czego na tej twarzy nigdy nie było, co natomiast harmonizowało z agresywną, drapieżną
postawą całej figury. Szczegóły stroju powtórzono z największą sumiennością — mokasyny
ozdobione szczeciną dzika, wyszywane spodnie do konnej jazdy, pozbawiona niemal fałd
skórzana kurtka myśliwska, zarzucone na ramiona okrycie, spod którego — od prawego
ramienia ku lewemu biodru — biegły zwoje lassa. Do tego pas z woreczkiem na proch i kule
w dawnym stylu, zatknięty obok nóż i rewolwer. Wysunąwszy prawą nogę do przodu jakby
do skoku, figura wspierała się na trzymanej w lewej ręce srebrnej strzelbie, prawą zaś
mierzyła z drugiego rewolweru. W tym całym dążeniu naprzód było coś, co przywodziło na
myśl węża albo wyskakującą z zasadzki panterę. Do tego układu pasował ów wyraz nie samej
tylko groźby, ale i jakiejś drapieżności malującej się na twarzy, drapieżności, którą piękno
rysów czyniło bardziej jeszcze obcą i odpychającą.
— Jaka szkoda! — szepnęła mi do ucha Serduszko.
— Szkoda... szkoda... — odparłem. — To jednak prawdziwi artyści.
— Nie ulega wątpliwości! Tylko koncepcja jest błędna. To wręcz przestępstwo! Nie
pojmuję, jak można było zrobić z Winnetou kogoś takiego! I ta figura miałaby stanąć na
szczycie!
— Nigdy do tego nie dojdzie! Nie pozwolę na to! A jeśli mnie nie będą chcieli słuchać,
posunę się do ostateczności i rozbiję ją na kawałki!
Wodzowie milczeli. Obeszli figurę powoli wokoło, obejrzeli ze wszystkich stron, ale nie
odezwali się ani słowem. Opodal stali Young Surehand i Young Apanaczka. Z ich twarzy nie
dało się wyczytać najmniejszego napięcia. Byli absolutnie przekonani, że ich dzieło uznamy
za wspaniałe. Spodziewali się, że nastąpią teraz okrzyki zachwytu. Kiedy jednak kolejne
minuty upływały w całkowitym milczeniu, chcąc nam dać przykład sami wypowiedzieli kilka
pochlebnych uwag. Skutek był odwrotny od oczekiwanego. Wodzowie skierowali się ku
wyjściu. Ja i Serduszko poszliśmy za ich przykładem. Członkowie komitetu i obaj rzeźbiarze
pobiegli za nami. Domagali się jakiejś wypowiedzi. Pierwszy dosiadł konia Atabaska.
Zaczekał, aż inni znaleźli się w siodłach, a potem powiedział:
— Ten wasz Winnetou to największe kłamstwo, jakie słyszały te góry. Rozwalcie go!
Tam na szczycie nigdy go nie postawicie! Nigdy!
Wskazał przy tym ręką do góry, w stronę gdzie miał stanąć pomnik.
— Nigdy! — powtórzył Algongka.
— Nigdy... nigdy... nigdy... — zabrzmiało z ust starszych i młodszych wodzów.
— Postawimy! — krzyknął Young Surehand.
— Postawimy! — powtórzył Young Apanaczka. — Dowiedźcie, że to kłamstwo!
Antonius Paper zaś, jak zwykle mocny i szybki w słowach, przykołysał się do nas
ostentacyjnie i oświadczył:
— Jesteśmy komitetem budowy pomnika Winnetou. Tak jak zadecydujemy, tak też i