Spadkobiercy Winneto..

— Miaro, namachco — dalej, szybko...
Nie musiałem kończyć. Ogier wydał z siebie radosne westchnienie i zatańczył kopytami.
I wtedy przyszła mi do głowy myśl, która wówczas mogła się wydawać bezpodstawna, lecz
która później okazała się prorocza. Przypomniałem sobie mianowicie szlachetnego kasztanka,
o ciemnej tonacji, którego swego czasu bardzo chętnie dosiadał mój przyjaciel Apanaczka,
podówczas jeszcze wódz Koman-czów-Naimi. Opisałem tego konia w pierwszym tomie Old
Surehand. Wiedziałem też, że zarówno Apanaczka, jak i Old Surehand zadali sobie wiele
trudu, by wyhodować zwierzęta, które łączyłyby w sobie zalety tej rasy wraz z zaletami
ulubionych ogierów Winnetou, oraz najlepszych kłusaków z hodowli Dakotów. To
przedsięwzięcie zostało uwieńczone sukcesem. Obydwaj byli teraz właścicielami kilku
wielkich stajni hodowlanych, z których największa znajdowała się nad Bijou Creek,
drugorzędną rzeką południowego płaskowyżu. Old Surehand zbudował sobie tam też dom
mieszkalny, w którym spędzał co roku kilka miesięcy. To o tej, ze smakiem urządzonej
posiadłości napisał: Uważaj mój dom za własny, choćbyś nas w nim nie zastał. Czy owe trzy
gniadosze pochodziły z tej stajni? A może również muły? Czyżby “artyści“ oraz ich peoni
byli koniokradami? Na pewno nie można było tego wykluczyć. Trinidad słynie z handlu
końmi, jest więc dla takich rzezimieszków równie wygodnym, co pożądanym miejscem dla
pozbycia się skradzionych zwierząt.
To wszystko przemknęło mi przez głowę lotem błyskawicy. Nie było czasu tych myśli
ani zatrzymać, ani poprowadzić dalej. Ogier tańczył więc kopytami. Nie widząc przy sobie
swych przyjaciół, czy też krewnych, skierował się w ich kierunku. Ująłem go mocno i
weszliśmy w galop. Dojechałem jednak tylko do muru i tu go zatrzymałem. Ogier wydał z
siebie głębokie chrapanie, które wyrażało jego pragnienie znalezienia się po drugiej stronie.
To właśnie chciałem usłyszeć. Jak to mówią fachowi jeźdźcy: “Przeszkoda została wzięta z
najwyższą elegancją“.
— Wygrał! Wygrał te wszystkie konie! — rozbrzmiało dokoła.
Pappermann przybiegł zadyszany. Podałem mu wodze, by i to zwierzę odprowadził na
dziedziniec.
— Stać! Nie ruszać się! — ryknął Howe władczym tonem. — Ten ogier jest nasz i cała
reszta również. Pójdą wszystkie do nas!
Chwycił za cugle. Podszedłem do niego i rzekłem:
— Ręce przy sobie! Liczę do trzech: raz... dwa... trzy...! Nie puścił cugli. Mówiąc “trzy“
uderzyłem go pięścią
w żebra z taką siłą, że wpadł między swych towarzyszy i osunął się na ziemię. Próbował
jak najszybciej podnieść się, by oddać mi cios, ale nie był w stanie. Zanim stanął na nogi do
sporu włączył się już ktoś inny, a mianowicie peon, który nazwał mnie “psem“. Podskoczył
do mnie z zaciśniętymi pięściami i krzyknął:
— Chcesz się bić? To ci nie wyjdzie...
Nie dokończył. Przerwał mu nowy właściciel, wkraczając do “ogrodu“ w towarzystwie
kilku postawnych, krzepkich mężczyzn, których zwołał naprędce, by w decydującym
momencie włączyć się do sporu.
— Spokój! Zamknąć gęby! — przekrzyczał peona. — Podajemy jedzenie! Zupę!
Przedyskutujecie po jedzeniu! W moim hotelu nie pozwalamy od razu uciekać się do
rękoczynów! U nas najpierw kura, a potem interes!
Sprytnie to załatwił. Aby uspokoić peona zwalił najpierw na mnie całą winę, mrugając
przy tym do mnie porozumiewawczo, abym nie brał tych “rękoczynów“ zbytnio do siebie.
Towarzyszący mu mężczyźni nieśli talerze i sztućce, a on sam dźwigał przed sobą wazę z
rosołem. Nie przerywając swojej tyrady, wyciągnął z rosołu starą, wygotowaną kurę i