Spadkobiercy Winneto..

śmiertelne dla Inczu-czuny i Nszo-czi strzały. Moja żona i Entersowie mieli teraz jasne
pojęcie o okolicznościach morderstwa dokonanego na tak drogich mi osobach. Po tym
wszystkim powróciliśmy do naszego namiotu, gdzie mogłem opowiedzieć szczegółowo o
zrabowaniu testamentu. Podczas tej całej jazdy Hariman nie powiedział ani słowa, ani razu
też na mnie nie spojrzał. Było mi go żal. Na jego policzkach pojawiły się niezdrowe
rumieńce, a spod kapelusza spływał mu na czoło pot. Najwyraźniej miał gorączkę. Jego brat
— przeciwnie. Wydawał się w swym spokoju zupełnie niewzruszony. I nawet bystry
obserwator mógłby uznać ten spokój za autentyczny, gdyby nie oczy. Nad nimi Zebulon nie
miał władzy! Zdradzały wszystko! Paliła go wściekłość z tego powodu, że ojcu nie udało się
to, co zamierzył. Prawdopodobnie nienawidził mnie bardziej i namiętniej niż stary Santer. Był
zdolny do wszystkiego, łącznie z zabójstwem. Mimo to przynajmniej na razie nie musiałem
się go obawiać, gdyż przyrzekł Kiktahanowi Szonce dostarczyć mnie żywego.
Teraz i on zauważył wgłębienie koło grobu Inczu-czuny. Przypatrzył się mu z namysłem i
zapytał!
— To tutaj pan wtedy kopał?
— Tak — skinąłem głową.
— Tu był testament?
— Tak i nie tylko.
— Co jeszcze?
— Tego nie wiem; mam zamiar jednak o tym zaraz się przekonać. Pożyczcie mi waszych
szpadli.
— Po co?
— Do kopania.
— Znowu? W tym miejscu?
— Tak, znowu! I w tym samym miejscu!
— A więc naprawdę pan sądzi, że tam coś jeszcze było?
— Tak właśnie sądzę!
Oczy Zebulona rozpaliły się nagle jakimś wewnętrznym ogniem, a głos drżał mu z
podniecenia, kiedy krzyknął:
— A ja mam wam dać mój szpadel! Nie ma mowy! Nawet mi się nie śni! Będziemy sami
kopać — ja i mój brat!
Pobiegł do szpadli, przyniósł je i wręczając jeden z nich bratu krzyknął rozkazująco:
— Wstań i przestań już wyć, skunksie! Słyszysz przecież, że to gniazdo nie jest jeszcze
całkowicie wybrane! Jest czego szukać! Może jest tego bardzo dużo! Wstawaj, do roboty!
Hariman siedział na ziemi ze spuszczoną głową. Odepchnął wyciągnięty do niego szpadel
i powiedział:
— Zostaw mnie. Ja tego nie będę robił. Nie ruszę nawet palcem! Niech przeklęte będzie
całe to złoto i twoja żądza, by mieć je wyłącznie dla siebie! Ona cię zabije, tak jak zabiła
jego!
— A więc nie chcesz?
— Nie! Nie trudź się! Ja mam już tego wszystkiego dosyć!
— Tchórz! Przeklęty skunks! — syknął Zebulon z pogardą. Hariman uniósł się na to
gwałtownie i napierając na brata spytał z gniewem w głosie:
— Kto jest skunksem? Ja czy ty? Ja w odróżnieniu od ciebie mam odwagę walczyć! Chcę
być wolny, wolny od tego demona, którym zostaliśmy opętani i który do dzisiaj nas dręczy.
On nie ma litości ani miłosierdzia. Każe nam albo siebie słuchać albo ginąć. Każe albo
samemu popełnić zbrodnię albo własną śmiercią odpokutować za ojca. Nie masz odwagi z