Spadkobiercy Winneto..

— Pan się nazywa Old Shatterhand, sir?
— Tak mnie nazywano — odparłem.
— Czy również obecnie? Tak pana nazywają?
— Najprawdopodobniej.
— Wkrótce udaje się pan znowu do Ameryki?
— Owszem.
— Dokąd? Jak daleko?
— Jeszcze nie wiem.
— Jakim statkiem?
— Dokładnie nie wiadomo.
— Na jak długo?
— O tym zadecyduję dopiero na miejscu.
— Czy zamierza odwiedzić pan starych znajomych?
— Być może.
— Czy skieruje się pan raczej na północ, czy na południe Stanów?
Na to wstałem, ukłoniłem się i odwróciwszy się podszedłem do drzwi.
— Dokąd pan idzie, mister May? — krzyknął za mną pośpiesznie gość.
Zatrzymałem się i odpowiedziałem:
— Z powrotem do pracy! Zapytałem, czego pan sobie ode mnie życzy. Zamiast mi
odpowiedzieć, zadał mi pan cały szereg pytań, do których nie ma pan najmniejszego prawa. A
ja nie mam czasu na nie odpowiadać!
— Powiedziałem pani May, że za wszystko zapłacę.
— Nie byłby pan w stanie, sir. Jest pan o wiele za biedny!
— Tak pan uważa? Czy rzeczywiście robię takie wrażenie? W takim razie jest pan w
błędzie!
— Z pewnością nie jestem. Nawet gdyby miał pan miliardy w kieszeni, nie byłby pan w
stanie największemu biedakowi zapłacić nawet za kwadrans danego mu przez Boga i niczym
nie dającego się zastąpić życia!
— Jeśli tak to pan rozumie, sir, to zgoda. Niech pan usiądzie! Postaram się mówić
możliwie zwięźle.
Zaczekał aż z udanym ociąganiem spełniłem jego życzenie i mówił dalej:
— Jestem wydawcą. Znam pańskiego Winnetou...
— Czy mówi pan lub czyta po niemiecku, sir? — przerwałem.
— Nie — odpowiedział.
— Jak więc może pan znać tę opowieść? O ile wiem, nie została jeszcze przetłumaczona
na angielski.
— Była czytana w zaprzyjaźnionej rodzinie, gdzie mówi się także po niemiecku, i z
myślą o mnie jednocześnie tłumaczona. To, co usłyszałem zrobiło na mnie tak wielkie
wrażenie, że wynająłem sobie młodego człowieka, bezrobotnego, z pochodzenia Niemca, po
to tylko, by bez pośpiechu przeczytał mi wszystko w taki sposób i tyle razy, bym wszystko
zrozumiał i mógł zrobić konieczne notatki.
— Notatki? Po co notatki?
Zauważyłem, że to pytanie wprawiło go w zakłopotanie. Starając się je ukryć
odpowiedział:
— Notatki czysto literackiej natury, oczywiście, w związku z moją pracą! Zabrałem je w
długą konną podróż po Zachodzie i sprawdziłem wszystko, co pan w tych trzech tomach