Spadkobiercy Winneto..

— Niech pan spokojnie poczeka!
Nie uważałem za stosowne dłużej udawać. Wskoczyłem szybko na muła trzymanego
przez Pappermanna.
— A co będzie z końmi? — zapytał ściszonym głosem.
— To, co z mułami! — odrzekłem.
— Ale one nie pozwalają do siebie podejść!
— Niech się pan nie martwi! Nie tylko do nich podejdę, ale i dosiądę!
Po tych słowach pojechałem przez plac i przeskoczyłem przez mur. Kiedy
przyprowadziłem muła na dziedziniec, naokoło stało już sporo ludzi. Wieść się rozniosła i
wielu przyszło, by na własne oczy zobaczyć, co się dzieje. Właściciel zacierał ręce, bo miał
dużo gości. Z wolna zapełniły się też sąsiednie “ogrody“.
Moja walizka leżała już na stole. Serduszko sama towarzyszyła komuś, kto ją przyniósł.
Powiedziała mi, że z naszych okien bieg wydarzeń obserwuje czterech świadków — trzech
policjantów oraz mężczyzna przez innych nazywany corregidorem.
— To tyle co burmistrz. Tak nazywają burmistrza ludzie meksykańskiego pochodzenia
— wyjaśniłem.
— Przyszedł dopiero później. Przyprowadził go, nie wiem dlaczego, jeden z policjantów.
Był dla mnie bardzo uprzejmy. Czy potrzebujesz czegoś z walizki?
— Tak. Potrzebna mi jest “szata rady“.
Otwarłszy walizkę wyjąłem uszytą z białej skóry i ozdobioną na szwach splecionymi
włosami skalpów część indiańskiej garderoby.
— Uff! — zawołał półgłosem zdumiony Indianin. — Tę szatę noszą tylko wodzowie! I to
wyłącznie przy ogniu rady i podczas specjalnych uroczystości!
Zdjąłem marynarkę i włożyłem na siebie “szatę rady“.
— Dlaczego to robisz? — spytała Serduszko. — Czy nie słyszysz tych śmiechów i kpin.
— Niech się śmieją. Dojdą do tego jeszcze ozdoby wodzowskie. Chodzi o konie. To
indiańska tresura. Poza swym panem nie dopuszczą do siebie żadnej bladej twarzy. Również
ja bez przebrania nie zdołałbym ich dosiąść.
— Ach, to stąd zastrzeżenie, że możesz się dowolnie przebierać?
— Tak. Jak widzisz przemyślałem każde słowo, choć nawet ty nie wiedziałaś dlaczego i
po co.
Kiedy wyjmowałem z pokrowca ozdoby wodzowskie Indianin dał powtórnie wyraz
swemu zdumieniu:
— Uff, uff! Prawdziwe pióra orła bojowego, który już wyginął! Czy jest ich pięć razy
dziesięć?
— Nawet więcej — odpowiedziałem.
Na to uniósł się z wielkim szacunkiem i powiedział:
— Proszę więc przyjąć moje pozdrowienie i prośbę o wybaczenie...
— Cicho, cicho! — przerwałem mu. — Nie siedzimy przy ogniu rady, a te tajemne
przedmioty, których znaczenia szczęśliwie nikt tu się nie domyśla, odsłaniam wyłącznie ze
względu na konie.
Do stroju, w którym miałem wystąpić, należą tylko dwa skrajne, lotne pióra orła
bojowego. Moje pióro sięgało z głowy do ziemi, było rezultatem najtroskliwszych
indiańskich zabiegów konserwacyjnych i miało swoją własną, bardzo niezwykłą historię.
Kiedy je przypiąłem, wśród szóstki “artystów“ rozległy się śmiechy. Howe krzyknął jednak
na swoich kompanów ze złością;