Spadkobiercy Winneto..

— Nie!
— Może droga do Diabelskiej Ambony tak kluczy, że stracił pan orientację?
— Żaden człowiek i żaden zwierz, choćby nie wiem jak kluczył, nie wywiedzie mnie w
pole!
Raz jeszcze zapytałem Indianina, a ten znowu potwierdził, że widzi Devil’s Pulpit.
Ponieważ i on znał to miejsce, powstawała nierozwiązywalna sprzeczność, co w końcu
skłoniło mnie do pójścia w ślady Młodego Orła. Moja żona również potrafi się dobrze
wspinać. Lubi chodzić po górach i niekiedy bywa śmielsza niż można jej na to pozwolić.
Zaczęła wspinać się razem ze mną. Pappermann jednak pozostał na dole.
— Nigdy nie byłem kozicą — powiedział — i nigdy nią nie będę. Równa droga, dobry
koń, mocno przypięte siodło — to mi odpowiada. Wchodźcie sobie, gdzie chcecie, ja zostają
na dole!
Kiedy stanęliśmy na szczycie, naszym oczom ukazał się cudowny widok. Choć nigdy
przedtem nie widziałem Diabelskiej Ambony, od razu powziąłem przekonanie, że to ona.
Krzyknąłem więc na dół do starego westmana. Ten wstał i powoli, bardzo ostrożnie zaczął
jednak wdrapywać się na górę. Trwało to dosyć długo. Wreszcie stanął obok nas.
— No! Jestem! — powiedział. — Teraz rozejrzę się, by zobaczyć, cóż to za niepojęty
nonsens...
Przerwał w pół zdania nie zamknąwszy nawet ust.
— O jakim nonsensie mowa? — zapytałem.
— O nonsensie... Wszyscy diabli! Co się tutaj dzieje!
— Czy to Devil’s Pulpit? Czy nie?
— Tak, to Devil’s Pulpit! O Pappermann, Maksz Pappermann, cóż z ciebie za osioł! A
wszystkiemu winne to twoje nieszczęsne nazwisko! Tylko ktoś, kto się nazywa Pappermann,
może się tak zbłaźnić. Pappermann! To moje całe nieszczęście! Gdyby mój ojciec nazywał się
Muller albo Schulze, albo Schmidt, czy nawet Zuckerkant albo Pumpernickel, byłbym takim
samym szczęściarzem jak wszyscy, inni ludzie. Ale Pappermann? Czy może być coś
gorszego? Nawet tu mnie prześladuje to nazwisko! I będzie mnie prześladowało tak długo,
jak długo będzie w ogóle kogo prześladować!
Pappermann wydawał się w najwyższym stopniu niepocieszony. Chodziło w końcu o
honor westmana, który cenił sobie ponad wszystko. Żaden znawca gór, lasów i prerii nie
może popełnić takiego błędu nie narażając jednocześnie na szwank swego dobrego imienia.
Szczęśliwie nie było wśród nas nikogo, kto chciałby ten błąd przeciw niemu wykorzystać, a
kiedy jeszcze zapewniłem go, że i mnie wielokrotnie się coś takiego zdarzyło, powoli zaczął
się uspokajać.
Wyobraźmy sobie płaski skrawek ziemi wieńczący spiętrzone, wielkie bloki skalne.
Porastają go drzewa i gęste zarośla, wśród których można się doskonale ukryć przed
wzrokiem kogoś obserwującego wierzchołek z dołu. Znad wszystkich krawędzi tego
niewielkiego płaskiego skrawka widać opadające niemal pionowo w dół ściany skalne.
Znajdowaliśmy się na tej właśnie niewielkiej przestrzeni, a głęboko w dole widniała
Diabelska Ambona.
Ten, kto ma jakiekolwiek pojęcie o geometrii, wie co rozumie się pod pojęciem elipsy.
Ponieważ jednak nie wszyscy moi czytelnicy musieli się zetknąć z geometrią, aby być lepiej
rozumianym spróbuję posłużyć się opisem nienaukowym: elipsa jest okręgiem rozciągniętym
wzdłuż przebiegającej przez jego środek linii. Przez owo rozciąganie otrzymuje ona jakby
drugi punkt środkowy. Obydwa punkty nazywane są ogniskami elipsy. Kto ma wśród naczyń
kuchennych podłużny rondel, temu znany jest wydłużony kształt elipsy. Otóż spoglądając w
dół z miejsca, na które weszliśmy, mieliśmy pod nogami taki właśnie wielki elipsoidalny