Spadkobiercy Winneto..

doprowadzić? Czy wolno mi? Z powodu jednego łajdaka? Łajdaka... łajdaka... łajdaka!
Przechylił głowę na bok, jakby słuchał kogoś, kto do niego krzyczy, po czym uczynił
gwałtowny ruch sprzeciwu i odpowiedział: ;
— Nie! Ten stary mnie oszukał! Oszukał, oszukał! Tam nie było złota, a tylko kartki...
kartki papieru! Czy oszukał mnie także teraz razem z Kiktahanem Szonką? Za życia
oszukiwał wszystkich. Teraz nie żyje, ale ciągle jeszcze potrafi oszukiwać! Jego trzeba
oszukać! Czy mam się tak pozwolić zwodzić? Naprawdę mam wielką ochotę odpłacić mu tą
samą monetą i oszukać go, tak jak on mnie oszukuje, oszukać go z tym Old Shatterhandem!
Może nawet tak zrobię! Tak, to całkiem prawdopodobne! Dla tych niebieskich oczu. Chcę
wreszcie...
Przerwał swoją przemowę, a właściwie przerwano mu. Z drugiej strony drzewa ukazał się
Hariman, który szedł w jego kierunku wołając:
— Cicho, głupcze! Twoje wrzaski zaszkodzą nam obu!
— Oni tu wszyscy byli! — usprawiedliwiał się Zebulon.
— Bzdura! Nikogo tu nie było! Ale jest ktoś, kto może się w każdej chwili pojawić. I jeśli
usłyszy twoje przemowy do drzew, będzie wiedział o wszystkim, co tak skrzętnie ukrywasz!
— O kim mówisz?
— O Old Shatterhandzie! Poszedł do lasu, właśnie w tę stronę, gdzie zniknąłeś. Wiem o
tym demonie, który każe ci wygłaszać w samotności głośne mowy. Dlatego poszedłem
szybko, by cię ostrzec. Nie wiedziałem jednak, gdzie jesteś, i nie mogłem cię znaleźć. W
końcu jednak usłyszałem twoje wrzaski.
— A więc się przydały! Inaczej byś mnie nie znalazł.
— Nie opowiadaj bzdur, tylko chodź ze mną! Wkrótce pora posiłku. Pomyśl tylko —
łapy niedźwiedzie! Ciekaw jestem, jak się jej udadzą, robi to pierwszy raz.
— O, jej się wszystko uda, nawet łapy niedźwiedzie! A jeśli nawet nie, to i tak będą
smakowały! I to jak jeszcze! Idziemy!
Oddalili się. Pospieszyłem, by jeszcze przed nimi dojść do obozu. Udało mi się. Kiedy
wyszli zza drzew siedziałem obok Młodego Orła i wyglądało na to, że wróciłem już jakiś czas
temu.
Co ciekawszym czytelnikom, którzy chętnie dowiadują się również o rzeczach mniej
istotnych, uroczyście ogłaszam, że łapy niedźwiedzie oceniłem na czwórkę z plusem.
Serduszko jest wprawdzie moją żoną, więc w zasadzie powinienem jej wystawić piątkę z
gwiazdką, ale byłby to stopień naciągany, a ja nawet w sprawach kulinarnych niechętnie daję
sobą manipulować. Gdyby mimo całej pomocy Pappermanna Klareczka całkiem zepsuła łapy,
po prostu odmówiłbym wystawienia oceny, jako że zgodnie z paragrafem pięćdziesiątym
pierwszym kodeksu postępowania karnego Rzeszy ^Niemieckiej z i lutego 1877 roku w tego
typu delikatnych sytuacjach mam jako małżonek prawo odmówić zeznań. Serduszko spisała
się jednak nie najgorzej. Szczególnie dzięki jagodom jałowca, grzybom i listkom bylicy całe
danie tak dalece odbiegało smakiem od znanej mi przeciętności, że z pewnością oceniłbym je
na piątkę lub nawet piątkę z plusem, gdyby Serduszko przetrzymała łapy jeszcze ze dwa, trzy
dni. Winę więc ponosiła nie gospodyni, lecz same łapy. Jeśli więc byłem zmuszony postawić
czwórkę z plusem, to gwoli sprawiedliwości czuję się również zobowiązany uściślić, że
czwórka odnosiła się do łap, a plus do mojej żony.
Po posiłku pojechaliśmy oboje — ja i Serduszko — do wspomnianego już drzewa
obserwacyjnego stojącego na szczycie góry. Uznałem, że dobrze— będzie rozejrzeć się
wokoło. Kobiety Siouxów również zmierzały ku Nugget Tsil i powinny były przejeżdżać tędy
na długo przed nami, a tymczasem nie natknęliśmy się na żaden ślad ich obecności. Nie
widzieliśmy zresztą w ogóle żadnych śladów. I dlatego postanowiłem się rozejrzeć.