Spadkobiercy Winneto..

zawartość niniejszego tomu stała się dla niego zrozumiała.
Jak sobie moi czytelnicy zapewne przypominają, odkryłem, że Old Surehand i Apanaczka
są braćmi. Wykradziono ich matce, niezwykle przez naturę, pod względem fizycznym,
umysłowym i duchowym, obdarzonej Indiance. Dla wyjaśnienia tej sprawy przez wiele lat
przebrana za Indianina, pod fałszywym imieniem Kolma Puszi, bezskutecznie przemierzała
miasta Wschodu, sawanny i puszcze, aż do czasu kiedy Winnetou i mnie udało się trafić na
ślad i znaleźć obydwu synów — jednego pod postacią słynnego westmana, a drugiego jako
nie mniej znanego wodza Komanczów; dwóch nadzwyczaj wartościowych ludzi, których
przyjaźnią cieszę się w dalszym ciągu mimo wszelkich zmian, jakie przez wszystkie te łata
zaszły w moim i ich życiu.
Old Surehand i Apanaczka wzięli sobie za żony siostry — dwie piękne, inteligentne
Indianki ze szczepu Apaczów Mescalero — szczepu Winnetou — i każdy z nich został
obdarzony synem, który w spotęgowanym jeszcze stopniu odziedziczył talenty Kolmy Puszi.
Rodzice dysponowali środkami, które pozwalały na rozwijanie tych talentów. Chłopcy zostali
wysłani na Wschód; jeden miał się uczyć architektury i rzeźbiarstwa, drugi — malarstwa i
rzeźbiarstwa. Spełnili pokładane w nich nadzieje. Później obaj wyjechali na parę lat
kontynuować studia w słynnych atelier paryskich, a następnie do Włoch i do Egiptu, gdzie
chcieli się zapoznać bliżej z gigantycznymi dziełami sztuki starożytnej. Chcąc mnie
odwiedzić wracali przez Niemcy. Mam do nich wiele sympatii. Cieszyło mnie nie tylko to, że
uwielbiają niczym półboga mojego niezrównanego Winnetou. W podziw wprawiały także ich
artystyczne zamysły i umiejętności, które na dodatek zdawały się mieć jeszcze przed sobą
nieograniczone pole rozwoju. Niestety w iście amerykańskim stylu, wszystko zdawało się
zbaczać na manowce tak zwanego buisnessu, i tak, zamiast pochwały chłopcy otrzymali ode
mnie poważne ostrzeżenie, którego, jak wynikało z listu, do dzisiaj ani nie zapomnieli, ani mi
nie wybaczyli. To było też najprawdopodobniej przyczyną, dla której ani ich ojcowie, ani oni
sami nic nie napisali tak o planach na przyszłość, jak i o obecnych dokonaniach młodych
twórców. Szczególna zaś zmowa milczenia w stosunku do mojej osoby otaczała powody, dla
których chłopcy podjęli studia nad gigantycznymi dziełami starożytnych Egipcjan. To
najwyraźniej miała być tajemnica. Teraz zacząłem się domyślać, że “arcydzieła“, które chcieli
poddać mojej ocenie, pozostają z nią w jakimś związku.
Nie będę twierdzić, że seria listów sprawiła mi dużo radości. Dlaczego nikt nie chciał
otwarcie i uczciwie powiedzieć, o co właściwie chodzi? Jaki ma cel ta cała zabawa w tajne
meetingi? Wielkie i twórcze myśli rodzą się wśród świętej, niczym nie zakłóconej
samotności, a nie pośród długich przemów, które obliczone są zwykle na doraźne rezultaty.
Po co oddzielać od siebie wodzów starych i młodych? Jaki ma sens obecność kobiet? Kim są
“wszyscy inni znani czerwoni mężowie i niewiasty“? Kim są wreszcie panowie wchodzący w
skład owego osobliwego i wręcz podejrzanego komitetu? Mają zamiar przewodniczyć
zgromadzeniu zamykającemu, a więc kształtować i korygować postanowienia wszystkich
poprzednich meetingów! Nazwiska obydwu profesorów, z pochodzenia Indian, były mi
znane. Budziły zaufanie. Ale ani Sam Howkens, ani Dick Hammerdull, ani Pitt Holbers nie
pozwoliliby zwracać się do siebie w tym tonie! Nazwiska sekretarza i skarbnika były mi
zupełnie obce. A do tego Old Surehand jako “dyrektor“? Czyli, jak należało przypuszczać,
osoba odpowiedzialna moralnie i finansowo? Old Surehand należał z pewnością do
najznakomitszych westmanów, ale czy byłby w stanie połączyć to z kupieckim sprytem
kutego na cztery łapy amerykańskiego businessmana, co do tego naprawdę można było mieć
wątpliwości. Im dłużej i intensywniej całą sprawą się zajmowałem, tym bardziej wydawała
mi się problematyczna. Również żona miała wiele zastrzeżeń. A skoro już o niej mowa, to
wspomnieć trzeba, że i ona otrzymała list tej mianowicie treści: