Spadkobiercy Winneto..

— Owszem, owszem! Znam cię. Wyciągniesz z człowieka wszystko bez względu na to,
czy jest biały czy czerwony, żółty, zielony czy niebieski! Ale ten Kiowa jest bardzo
zamknięty w sobie.
— Tak sądzisz?
— Tak. Od niego niczego się nie dowiesz.
— Hm! A może się założymy?
— Wiesz, że ja z nikim się nie zakładam.
— Ile dostanę, jeżeli już jutro rano znać będę cały jego problem?
— Ile byś chciała?
— Drugie pięćdziesiąt marek na nasz szpital w Radebeul!
— Dziecko, czy nie przesadzasz? — zawołałem przestraszony. A ile ja dostanę, jeśli do
jutra niczego się nie dowiesz?
— Dwa razy tyle! Za karę! Sto marek!
— To całkiem przyzwoita, a nawet wielkoduszna propozycja. Szpital może na tym tylko
wygrać. Ale skąd weźmiesz sto marek?
— Z kredytu, jaki mam u ciebie!
— Stokrotne dzięki! Nie dam na zakład ani feniga. Spróbuj u Pappermanna! Może jego
uda ci się zainteresować szpitalem!
— Biedaczysko! Nie zostało mu już nic ani z hotelu, ani po hotelu! Sam tak przecież
powiedział. Poza tym trzeba go odseparować od Kiowy.
— Dlaczego?
— Dlatego, że teraz ja zabieram się do roboty!
— Tak? Już teraz zaczynasz?
— Tak. Koniecznie chcę się dowiedzieć, co mu ciąży. Pomyśl, jak cudnie byłoby mu
pomóc! Proszę zabierz Pappermanna!
Sprawiło mi to cichą satysfakcję, bo jasne było dla mnie, że również Kiowa
najserdeczniej życzył sobie wypytać o wszystko moją żonę. Spędzili ze sobą całe popołudnie
i najwyraźniej przypadli sobie do gustu. Nie miałem żadnych powodów im przeszkadzać.
Teren wznosił się coraz wyżej. Zbliżaliśmy się do gór otaczających Ciemną Wodę. Przed
wieczorem zobaczyliśmy z boku na horyzoncie linię lasu zwiastującego bliskość jeziora.
Okrążyliśmy las i jezioro szerokim łukiem. Przejechaliśmy przez szeroki, lecz niezbyt głęboki
strumień wypływający z wypełnionego wodą zagłębienia. Napoiwszy konie skierowaliśmy
się pomiędzy stromymi skałami w górę, ku gęsto porośniętemu lasem grzbietowi, gdzie
znajdował się cel naszej dzisiejszej wędrówki. Nie zdołalibyśmy tego dnia dotrzeć do Domu
Śmierci, gdyż ściemniło się na tyle, że ledwo zdążyliśmy rozbić namiot i zbudować z kamieni
zasłonę dla ogniska, dzięki której było ono spoza obozowiska niewidoczne. Kiowa zapewnił
nas, że możemy się czuć zupełnie bezpieczni, gdyż miejsce to należy do obszaru, na który nie
wolno nikomu wchodzić. Od Domu Śmierci dzieliło nas jeszcze tylko krótkie zejście, ale na
tyle strome, że nie warto było ryzykować go po ciemku. Musieliśmy poczekać do rana. Nad
samym jeziorem obradowali oddzielnie Kiowowie i Komańcze. Lada chwila oczekiwano
przybycia Siouxów i Utahów.
Młody Orzeł zajął się końmi, a ja z Pappermannem rozbiłem namiot. Stary westman nie
był w humorze, pochrząkiwał i pomrukiwał do siebie, jakby chciał coś powiedzieć, ale trudno
mu było zacząć. Zapytałem go więc wprost, o co chodzi.
— A o cóż mogłoby chodzić — odpowiedział, ale na tyle cicho, że tylko ja go słyszałem.
— Zły jestem!
— Z jakiego powodu?