Spadkobiercy Winneto..

własnych wierzchowców i zapaliwszy kilka pochodni rozpoczęliśmy naszą podziemną
podróż. Wiele sobie po niej obiecywałem, choć prawdę mówiąc, nie wiedziałem dlaczego.
Opisem, choćby pobieżnym, cudownych podziemnych krajobrazów zapełnić mógłbym wiele
stronic, w tym miejscu ograniczę się jednak tylko do paru zdań, jako że będzie jeszcze okazja
powrócić do tego tematu. Będzie o nich mowa w Testamencie Winnetou, gdzie staną się
widownią zdarzeń, o których teraz muszę jeszcze milczeć. Jechaliśmy więc poprzez cudowny
podziemny świat. Na przodzie Inczu-inta z jednym Winnetou oświetlającym drogę
pochodnią, za nimi ja z Serduszkiem, nasi jeńcy i Pappermann z resztą straży. Tam, gdzie to
było potrzebne, zapalaliśmy więcej pochodni i lamp.
Jechaliśmy cały czas pod górę, często bardzo stromo. Nawet w najniższych miejscach
korytarz był na tyle wysoki, że nie musieliśmy zsiadać z koni. Żadna z komór, które
mijaliśmy po drodze nie przypominała poprzedniej. Następowała zmiana za zmianą,
niespodzianka za niespodzianką. Często zaskoczenie było tak wielkie, że z ust mimo woli
wyrywały nam się okrzyki zachwytu. Gościliśmy w baśniowej, skalnej krainie, w której
marzenia senne zaklęte zostały w szpat i aragonit. Stalaktyty zwieszały się ku wybiegającym
im naprzeciw stalagmitom zamieniając się w kamienne kolumny, organy i całą gamę
najróżniejszych kształtów, o których nigdy bym nie pomyślał, że mogła je stworzyć sama
natura. Niestety dokładną obserwację musieliśmy odłożyć na później. Pchało nas do przodu,
do miejsca, w którym się miało rozstrzygnąć, czy przejedziemy na drugą stronę góry.
Mijaliśmy przejścia i tunele, niewielkie i ogromne pomieszczenia, refektarze i wnętrza
kościołów, dziedzińce i sale kolumnowe, korytarze i werandy. Przejeżdżaliśmy nad
przepaściami, z których dochodził plusk podziemnych rzek. Lawirowaliśmy pomiędzy
strumykami fontann. Chwilami zdawało się nam, że pada deszcz. Zostawialiśmy za sobą
kaskady spływające z niewidzialnych dachów. Nigdzie się jednak me zatrzymywaliśmy.
Parliśmy nieustannie do przodu, aż szeroki korytarz dobiegł końca. Przed nami widniał wąski,
niewygodny tunel, którym naprzód posuwać się można było tylko pieszo.
— Widzisz, że miałem rację — powiedział Inczu-inta. - Dalej nie da się jechać konno.
Nie ma żadnego wyjścia koło Wodospadu-Całunu.
Wydawało się, że ma rację. Znajdowaliśmy się przed podwójną grupą stalaktytów i
stalagmitów. Szeroki korytarz zakręcał w prawo jako wspomniany już wąski tunel. Mapa
pokazywała jednak co innego. Według niej szeroki korytarz biegł dalej prosto, a wąski tunel
stanowił tylko jego odgałęzienie. To było decydujące miejsce! teraz miało się okazać, czy
mogę ufać bystrości własnych oczu i umysłu! Przystąpiłem do oględzin nacieków i wkrótce
już przekonałem się, że prawda nie jest aż tak bardzo skomplikowana.
Stalaktyty są skałami naciekowymi tworzącymi się niczym sople — od góry. Stalagmity
natomiast naciekają na podłożu i rosną wzwyż. Kiedy jedne spotkają się z drugimi powstają
całe kolumny i grupy kolumn. Stalaktyty różnią się nieco od stalagmitów pod względem
budowy i procesu powstawania. Od razu spostrzegłem, że w tym krytycznym obszarze
stalaktyty są prawdziwe, a wyrastające z podłoża stalagmity — nie. W gruncie rzeczy były to
również stalaktyty. Nie powstały więc tutaj w sposób naturalny, lecz zostały przywiezione i
ustawione. Dlaczego? Po co? Odpowiedź była bardzo prosta — po to, by zamknąć szeroki
korytarz. Po to, by — jak już wcześniej przypuszczałem — zamaskować i ukryć jego dalszą
część.
Pchnąłem ręką jeden ze stalagmitów — zachybotał się. Wyciągnąłem go i odłożyłem na
bok. Inni poszli za moim przykładem wyciągając i odsuwając inne skały. Wkrótce było już
dla nas jasne, że szeroki korytarz tutaj się jeszcze nie kończy. Powiększyliśmy otwór na tyle,
by zmieścić się mógł w nim człowiek. Zabrawszy ze sobą Pappermanna i Winnetou z
pochodnią wszedłem w dziurę, chcąc zbadać dalszy bieg korytarza. Reszta miała zostać na
miejscu i usunąć jak najwięcej skał, tak aby można było wjechać tu konno.