Spadkobiercy Winneto..

Pida odszedł. Pojawiła się natomiast Serduszko, która do tej pory przebywała w
towarzystwie swoich przyjaciół, zgłaszających gotowość nakarmienia i opatrzenia
wojowników z jaskini. Zapytała, kiedy wyjdą na powierzchnię pierwsi z nich.
— Pierwszy był tu już przed chwilą — powiedziałem. — Pida. Poszedł z powrotem i
wkrótce będzie tu znowu. Potem wyjdą wszyscy, jeden za drugim.
— A więc już czas! Muszę się spieszyć! Gdzie inżynier? Uratowanych musi powitać nasz
Winnetou!
Pobiegła w swoją stronę. Do tej pory paliło się tylko kilka żarówek, tak że o
dostatecznym oświetleniu wielkiego, rojącego się od ludzi placu nie mogło być mowy.
Nadszedł właśnie znowu Pida i dokładnie w tym momencie inżynier uruchomił swój
projektor. Na gładkiej tafli wodospadu ukazała się postać dążącego ku niebu Winnetou, z
rozwianymi włosami i opadającymi na ziemię piórami wodzowskimi. Ruch mknącej w dół
wody wywoływał złudzenie, jakby Winnetou rzeczywiście wznosił się do góry. Wrażenie
było piorunujące.
— To Winnetou! Mój Winnetou! Nasz Winnetou! — zawołał Tatella-Sata ponad
zastygłym w zupełnej ciszy tłumem.
W chwilę potem zabrzmiał dźwięczny, donośny głos Wakona:
— Tak, to Winnetou! To jego duch!
W tym momencie ludzie dali wyraz swemu zaskoczeniu, zdumieniu i podziwowi w
tysięcznych okrzykach radości, ponad które wzbił się po jakimś czasie potężny bas In-czuinty:
— Tatella-Sata! Nasz Tatella-Sata!
Inczu-inta miał na myśli obraz jego głowy, który ukazał się po prawej stronie Winnetou.
— Tatella-Sata! Nasz Tatella-Sata! — krzyczał radośnie
tłum.
— A to jest głowa Marimeh, legendarnej królowej, przyjaciółki naszych przodków.
To był głos Młodego Orła.
— Marimeh! Królowa! Przyjaciółka! — podawali sobie ludzie z ust do ust.
Wodospad-Całun jawił się teraz oczom wszystkich jak prawdziwy cud! Nikt nie pamiętał
już o pochłoniętym przez czeluście kamiennym pomniku. Nikt nie zwracał uwagi na zionącą
nie opodal przepaść, w której pogrzebane zostały plany i nadzieje naszych przeciwników.
Wszystkie oczy, wszystkie serca i myśli przykuwały te żywe niemal wizerunki, drgające na
powierzchni wody. W otworze jaskini ukazali się pierwsi uratowani. Stanęli jak
zahipnotyzowani tym pierwszym po wielogodzinnych ciemnościach widokiem. Musieli
jednak iść do przodu, bo z tyłu naciskali na nich następni. Ci również stawali w zachwycie i
również musieli iść dalej. Nasi Winnetou tworzyli szpaler, którym wyrwani strasznej śmierci
wojownicy, udawali się do przeznaczonej dla nich części doliny. Tam znajdowali schronienie
i opiekę. Pochód ten trwał godzinami. Zaczął się około północy, a skończył nad ranem,
szarym świtem.
Pida nie siedział z założonymi rękami. Nieustannie kursując pomiędzy mną —
pełnomocnikiem naszej strony, a Tanguą — rzecznikiem strony przeciwnej, niestrudzenie
zabiegał o złagodzenie wyroku wydanego na wodzów. Choć bardzo nam to odpowiadało,
udawaliśmy, że nie zależy nam na negocjacjach. Dlatego pierwotny wyrok uchyliłem
najpierw tylko w stosunku do zwykłych wojowników. Mieli być uwolnieni, a także mogli
zatrzymać swoje konie i amulety. Otrzymali prawo oddalenia się w każdym momencie.
Siedząc w jaskini ani przez chwilę nie przypuszczali, że ich sytuacja ukształtuje się tak
pomyślnie. Mimo całego ogromu katastrofy żaden z nich nie zginął. Na obrażenia składały się
głównie niegroźne, acz bolesne potłuczenia. Prawdę powiedziawszy pod opieką opatrujących