Spadkobiercy Winneto..

— Tak, ale czy wiesz, co to oznacza?
— Że jestem aniołem-stróżem dla osoby, którą mam ochraniać.
— Nie tylko! Nie to miałem na myśli, bo to rozumie się samo przez się! Nosisz teraz imię
kogoś, kogo nienawidziliśmy taką nienawiścią, jaką można mieć tylko dla bestii lub
diabła!
— Ty również!
— Zgadza się! Ale czy zastanowiłeś się nad tym, że oznacza to koniec tej nienawiści? Że
musi oznaczać jej koniec?
— Nad niczym się nie zastanawiałem — wybuchnął Zebulon.
— Robię to, co chcę! Zastanawianie się oznacza dla mnie tylko jakiś wewnętrzny
przymus. Jestem teraz Winnetou i...
— Nie, nie jest pan nim jeszcze — wpadł mu w słowo Młody Orzeł.
Po raz pierwszy odezwał się dobrowolnie do Zebulona.
— Jak to? — spytał tenże. — Czy czegoś jeszcze brakuje?
— Tak.
— Czego?
— Przysięgi.
— Przysięgi? Trzeba przysięgać? Ślubować? Co mianowicie?
— Wierność aż do śmierci swemu zobowiązaniu. Czerwoni mężowie nie potrzebują
przysięgi. Wystarczy im podanie ręki, które jest dla nich tak samo święte jak przysięga.
— Dla nas również! — zawołał Hariman.
— Tak, dla nas również! — zawtórował mu brat.
— A więc wstańcie! — polecił im Młody Orzeł. Wstali. Ja również podniosłem się ze
swego miejsca.
Pappermann rzucił w tym momencie do ognia wielkie, żywiczne bierwiono. Płomień
skoczył do góry. Ogniste języki rozbiegły się we wszystkich kierunkach. Zdawało się, że las
ożywiły blade widma. Poruszyły się i zaczęły skakać to w jedną, to w drugą stronę mroczne
cienie drzew i krzewów. Wybiegały ku górze i spadały na dół.
— Podajcie sobie ręce! — rozkazał Indianin. Posłuchali. Zbliżył się wtedy do nich,
położył swoje
dłonie na ich złączonych dłoniach i zażądał.
— Powtarzajcie teraz za mną: Naszym podopiecznym wierni aż do śmierci!
— Naszym podopiecznym wierni aż do śmierci! — zabrzmiało jakby z jednych ust.
— To słowo jest naszą przysięgą! Powtórzcie!
— To słowo jest naszą przysięgą! — zawtórowali.
— Dobrze! Teraz każdy z was może się uważać za Winnetou. Ale nie gwiazda was nim
czyni, lecz wola. I tej woli daliście wyraz. Ja jestem tego świadkiem. Podajcie mi jako
świadkowi wasze ręce.
— Oto moja! — powiedział Hariman wyciągając dłoń.
— A to moja! — powiedział Zebulon.
Apacz chwycił w swe ręce obie dłonie i zapytał:
— Czy jesteście świadomi wagi tej chwili? Milczeli. Mówił więc dalej:
— To, co wam nie jest wiadome, wiadome jest Manitou, a to, czego wy nie możecie,
może Manitou. Kto czuwa nad innymi, czuwa nad sobą. Z chwilą, gdy zobowiązaliście się
być aniołami swoich podopiecznych, oni też stali się waszymi aniołami. Pozostańcie wierni
sobie, i im! To jedyne podziękowanie, jakiego od was oczekują!