Spadkobiercy Winneto..

przedmiotem były geometryczne przestrzenie mające tę właściwość, że w jednym ich miejscu
słychać było dokładnie to, co zostało nawet cicho powiedziane w innym, odległym miejscu.
Ta myśl pojawiła się samorzutnie, bez mojego współudziału, nie była więc moim dziełem.
Odrzuciłem ją. Wróciła jednak w momencie, kiedy przemówił Młody Orzeł i już nie chciała
ode mnie odstąpić: Indianin wskazał mianowicie w dół, w przepaść i powiedział:
— Oto Ambona. Stoimy na najwyższej z otaczających ją ścian. Są dwie Ambony. Jedna,
ta właśnie, jest bladym twarzom znana; nic jednak nie wiedzą o drugiej. Tę pierwszą
nazywają Diabelską, drugą nazwaliby pewnie imieniem dobrego Manitou. Czerwoni mężowie
nazywają jednak pierwszą Tsza Manitou 10 , a drugą Tsza Kehtikeh 11 .
— Które miejsce nazywasz Amboną? — zapytałem. — Podłużny skalny kocioł rozciąga
się ze wschodu na zachód. Jedno wzniesienie znajduje się w części wschodniej, a drugie w
zachodniej. Które z nich jest Amboną?
— To w części zachodniej — odparł.
— A więc drugie jest Uchem?
Spojrzał na mnie pytająco. Zacząłem mu więc wyjaśniać:
— Ambona służy przecież do przemawiania, a mówca ma być słyszany. Ty jednak
mówisz o uchu, które słucha. Nazywasz je Uchem Boga. Gdzie się ono znajduje?
— Tego nie wiem. W każdym razie chodzi o ten sam punkt, który biali nazywają
Amboną. Wszystkiego, co wiem na ten temat, dowiedziałem się od mojego nauczyciela
Tatella-Saty. Z jednej Ambony, tej właśnie, Bóg słyszy, co mówi diabeł i skazuje go na
potępienie. A z drugiej, która nie jest jeszcze znana białym, diabeł słyszy, co mówi Bóg i
zostaje przez to od potępienia uratowany.
— Ma to jakiś głęboki sens, któremu gdzieś tutaj nadano zewnętrzny kształt. Będę go
szukać. Jak widzisz wschodnia część kotła jest gęsto zarośnięta i to w określonych ściśle
granicach. Roślinność w większej, zachodniej części jest natomiast znacznie przerzedzona.
Wygląda nawet na to, że rąbano tam drewno na opał.
— Tak dzieje się zawsze, ilekroć odbywają się tu narady.
— Narady? A może rąbie się drewno podczas polowań czy w jakimś innym celu?
— Nie. To miejsce jest dla każdego czerwonego męża święte. Przeznaczone jest
wyłącznie na wielkie i ważne narady pomiędzy całymi narodami. Nigdy nie rozmawia się tu o
rzeczach mniej ważnych! I żaden czerwony mąż nie postawi tu nogi, jeśli w grę nie wchodzi
wielkie spotkanie pomiędzy dwoma co najmniej narodami!
— Doprawdy?
— Tak — potwierdził. — Znane mi to jest doskonale! I nawet podczas wielkich narad, w
których bierze udział bardzo wielu wojowników, żaden z nich nigdy nie odważy się wejść do
części wschodniej.
— Dlaczego?
— Mówi się, że mieszka tam zły duch, diabeł, od którego wzięła nazwę Ambona.
— Niezwykłe i ciągle dla mnie niejasne! To, co opowiada się o Ambonach liczy sobie z
pewnością setki lat. Można sobie wyobrazić, jak bardzo zatarła się już prawda. Czy wierzysz
w to, co opowiadają?
— Wierzę w istotną część tego przekazu.
— Czy znasz ją?
— Nie. Ale mam nadzieję dowiedzieć się jej od Tatella-Saty.
— Nie jest pewne, czy on sam ją zna. Gdyby ją bowiem znał, to mówiąc o Ambonie
10 Ucho Boga
11 Ucho Diabla