Spadkobiercy Winneto..

nazwisko, ale nie fałszywe, lecz prawdziwe!
— Moje nazwisko? — zapytał peon. — A to z jakiego powodu? Nie mam zwyczaju
występować pod fałszywym nazwiskiem!
— Znam co najmniej dziesięć lub jedenaście, którymi się pan posługiwał. Pańskie
prawdziwe nazwisko brzmi Corner. Pod ostatnim z pana fałszywych nazwisk został pan w
Springfield skazany za rabunek i kradzież koni, ale udało się panu uciec z więzienia!
— To nieprawda! To kłamstwo! To haniebne łgarstwo! Jestem uczciwym człowiekiem i
nie zabrałem nikomu nigdy ani centa!
— Naprawdę? Czy chce pan zobaczyć teraz kogoś, kto nie tylko twierdzi, ale potrafi
dowieść, że jest odwrotnie?
— Niech pan go pokaże!
— Oto on.
Urzędnik usunął się na bok odsłaniając jednego z policjantów. Ten ukłonił się peonowi
ironicznie i powiedział:
— Chyba się znamy, mister Corner? Aresztowałem pana w Springfield i dzisiaj zrobię to
ponownie z wielką przyjemnością. Zostałem przeniesiony do Trinidad.
Ledwie policjant skończył, peon krzyknął:
— Ten szubrawiec tutaj! Niech was wszyscy diabli porwą! Jazda stąd!
Ostatnie słowa przeznaczone były dla kompanów. Peon uskoczył na bok, po czym
wybiegł jak opętany z “ogrodu“ kierując się ku miejscu, gdzie na ugorze stały konie. Nie
uciekał sam. Wszyscy jego towarzysze zerwali się na równe nogi i poszli za jego przykładem,
wykazując się przy tym szybkością i zręcznością, która wskazywałaby na niebagatelną
praktykę. Ja również, kiedy trzeba działać, działam zazwyczaj bardzo szybko. Ruszyłem więc
natychmiast w pościg, ale udało mi się złapać tylko ostatniego z nich. Ten próbował się
wyrwać, lecz zaraz wziął go w swoje ręce Pappermann, który nie należał do słabeuszy. Rzucił
go na ziemię i ukląkł na piersi w taki sposób, że opryszek nie mógł się nawet ruszyć.
Jego towarzysze uciekali nie zwalniając kroku. Dopadłszy koni, wskoczyli na ich grzbiety
i pogalopowali zabierając z sobą również czwartego muła i konia, schwytanego przeze mnie
peona.
— Łotry! — krzyknął za nimi ze złością. A co ze mną?
— To zależy od ciebie — odpowiedziałem.
— Jak to?
— Zaczekaj!
Na moich oczach rozgrywała się bowiem zabawna nieomal scena. W pogoń ruszyli nie
tylko niektórzy, a wszyscy zgromadzeni. Na miejscu pozostali tylko: Pappermann, właściciel
ze swymi ludźmi, Indianin, moja żona i ja. Także sąsiedzi ze swymi siedzącymi na murze i
stojącymi przy płocie gośćmi uczestniczyli w pościgu. I nawet teraz, kiedy uciekający
dosiedli koni, nikt nie miał zamiaru rezygnować czy zawracać. Przeciwnie — usłyszeliśmy
jak corregidor krzyknął:
— Do corrali! I za nimi!
Corrale to ogrodzone place, na których trzyma się konie. Było ich w Trinidad kilka. Do
nich pośpieszyli teraz ścigający, zamierzając jak najszybciej ruszyć konno śladami zbiegów.
Byliśmy sami. Zwróciłem się znowu do więźnia, który ciągle jeszcze dyszał pod kolanem
Pappermanna:
— Wstań, chłopcze! I dobrze słuchaj, co ci powiem! Pappermann puścił go ostrożnie i
pozwolił wstać. Mówiłem dalej:
— Jeśli uczciwie odpowiesz na moje pytania, puszczę cię wolno!