Spadkobiercy Winneto..

— Czy ten pies nie jest już na tyle stary, by stracić ostrość wzroku, słuchu i powonienia?
Czy nie mógł zostać w swoim śmierdzącym wigwamie po drugiej stronie wielkiej wody?
— Razem ze swoją żoną! — dorzucił Zebulon.
— Mówisz: ze swoją squaw? Czy przyjechał z nią?
— Tak.
— Czy to prawda?
— Oczywiście! Przecież mówię!
— Był z nią nad wodospadem?
— Tak. Również w Trinidad. Powiedziano nam o tym, kiedy pytaliśmy o niego.
— Uff, uff! To dobry znak, to dla nas bardzo dobry znak! Jego rozum jest już słaby! To
starzec, bezsilny starzec! Ten, kto ciągnie swoją squaw przez wielką wodę, na Dziki Zachód,
jest szalony i nie może już nikomu zaszkodzić. Niech przybywa. Nie obawiam się go. Stanie
przy palu męczarni, a jego żonę wezmę do swego wigwamu!
Tu wtrącił się Tusahga Saricz, najstarszy wódz Utahów:
— Niech mój brat nie mówi tak pochopnie! Old Shatterhand zna swoją squaw ty jednak
jej nie znasz. Zabierając ją ze sobą musiał mieć pewność, że może to uczynić bez szkody dla
siebie. Na pewno się postarzał, ale osiągnął tylko wiek, w którym człowiek staje się mądry,
roztropny i podwójnie ostrożny, nie ten zaś, który czyni go powtórnie dzieckiem. Być może
powinniśmy się go teraz bardziej obawiać niż wtedy, kiedy był trzydzieści lat młodszy.
— Na dodatek nie jest sam! — zawtórował mu Zebulon.
— Kto jeszcze jest z nim?
— Stary, doświadczony westman — Max Pappermann.
— Uff! Słyszałem o kimś noszącym to nazwisko, że połowę twarzy ma niebieską.
— To ten sam człowiek!
— Tak, to on! Uratował życie mojemu największemu plemiennemu przeciwnikowi —
Wakonowi. Niech zły duch go zniszczy! Ten człowiek jest mężny i sprytny zarazem. Jeśli
towarzyszy Old Shatterhandowi, jest się czego obawiać!
— Jest z nimi jeszcze ktoś — mówił dalej Zebulon — młody Apacz Mescalero, który
nazywa się Młody Orzeł.
— Czy ten Młody Orzeł, który uczył się latać u bladych twarzy?
— Tego nie wiem. W Trinidad słyszałem tylko, że był cztery lata u białych i wraca
właśnie do swego plemienia.
— A więc to on! Uczeń Wakona! Śle do niego wiele listów i od niego wiele listów
otrzymuje. Był jednym z pierwszych spośród tych, którzy nazywają siebie
“Młodoindiananami“ i nie mówią o niczym innym jak tylko o ludzkości, kształceniu się,
pojednaniu i miłości. Był też jednym z pierwszych członków klanu Winnetou. Podobno jest
krewnym Winnetou. Jeśli towarzyszy teraz Old Shatterhandowi, to musimy zrobić wszystko,
by wszystkich czworo dostać w swoje ręce. Gdzie jest twój koń?
— Brat z nim został po drugiej stronie — odpowiedział Zebulon. — Został z końmi, a ja
poszedłem pieszo szukając śladów i badając okolicę.
— Jaką drogą przyjechaliście z Trinidad?
— Koło jeziora Kanubi.
— Czy natrafiliście na ślady Old Shatterhanda?
— Nie. Ale widzieliśmy ślady wielu kobiet, które obozowały nad jeziorem.
— To zwiedzione niewiasty naszego plemienia. Nazywają siebie “Młodoindiankami“.
Jadą na Górę Winnetou, aby zobaczyć pomnik i oddać swoją część złota. Nie mogliśmy im