Spadkobiercy Winneto..

wstępujących w górę komór. Musieliśmy się wspinać. W końcu to naturalne ukształtowanie
ustąpiło miejsca biegnącym skalnymi szczelinami, zbudowanym ręką ludzka obmurowanym
przejściom i stopniom. Nie patrzyłem na zegarek ani nie liczyłem stopni, ale wydaje mi się,
że wchodziliśmy po nich grubo ponad kwadrans. W pewnej chwili stopnie urwały się.
Staliśmy u szczytu wąskich schodów. Z obu stron i ponad naszymi głowami był lity mur —
bez drzwi, okien czy jakichkolwiek innych otworów. Jak stąd wyjść?
Dokładnie nad ostatnim, najwyższym stopniem wisiała kamienna płyta. Nieduża, więc i
nie ciężka. Spróbowałem ją unieść. Bez rezultatu. Były na niej dwa, najwyraźniej czemuś
służące zagłębienia. Wetknąłem w jedno z nich trzonek mojego noża, by spróbować, czy nie
da się jej przesunąć w bok. Szarpałem bezskutecznie do przodu, do tyłu i w prawo. Dopiero
pociągnięta w lewo, drgnęła przesuwając się jakby na rolkach. Ponad moją głową ukazał się
czworokątny otwór, przez który mogłem wydostać się na zewnątrz. Nie uczyniłem jednak
tego od razu, lecz wsunąłem najpierw ostrożnie głowę do poziomu oczu. Co zobaczyłem?
Wysokie ośmiokątne, murowane pomieszczenie z dwojgiem drzwi, o ścianach całkowicie
porośniętych passiflorą czyli męczennicą. Jej kłącza sięgały sklepienia, w którym widniały
ułożone w krąg liczne otwory świetlne. Passiflory było tak dużo, że całkowicie zakrywała
mury. Bujnie zieleniła się i kwitła mimo dość już późnej pory roku. Wynikało to zarówno z
wysokiego położenia tego miejsca, jak i z faktu, że przyszło jej wzrastać w zamkniętym
pomieszczeniu. Jak wiadomo passiflora występuje w ponad dwustu gatunkach. Tutaj
reprezentowane były tylko dwa. Tło tworzyła passiflora ąuadrangularis, z jej
oszałamiającymi, zaróżowionymi w środku kwiatami, o średnicy dziesięciu centymetrów. Już
ona sama robiła ogromne wrażenie. Na tym podłożu pięła się na jednej ze ścian passiflora
incarnata, w taki sposób ukształtowana i przycięta, że jej śnieżnobiałe kwiaty tworzyły
czterometrowej wysokości, pionowo stojący krzyż — zdumiewający, w tym tajemniczym i
obcym miejscu, symbol chrześcijaństwa. Naprzeciw mnie znajdowały się zamknięte drzwi.
Drzwi były chyba również nade mną, ale aby je zobaczyć, musiałem wyjść na powierzchnię.
Wtedy okazało się, że po naszej stronie pomieszczenia jest kilka schodów wiodących w górę
do drugiego, zaryglowanego wyjścia. Skoczyłem na górę, uniosłem rygiel i otworzyłem
drzwi. Zobaczyłem niebo. Nie próbowałem jednak określić, gdzie się znajduję, lecz szybko
zatrzasnąłem znowu drzwi i zbiegłszy ze schodów zawołałem Inczu-intę, by wyszedł i
powiedział, gdzie jesteśmy. Ledwie spojrzał wokoło, zawołał zdumiony:
— Uff! To świątynia kwietna, w której modli się Tatella-Sata!
— Do kogo się tu modli?
— Do wielkiego, dobrego Manitou. A do kogóż by?
— Ale to przecież krzyż, symbol chrześcijaństwa!
— To krzyż Winnetou. Sam go tu zasadził. Powiedział, że to znak jego brata Old
Shatterhanda. Nie rozumie go jeszcze, ale im będzie wyższy, tym lepiej będzie go rozumiał.
On cię bardzo kochał!
Można sobie wyobrazić, jak głęboko poruszyły mnie te słowa. Przezwyciężając
wzbierające we mnie uczucia pytałem dalej:
— Dokąd prowadzą przeciwległe drzwi?
— Do sypialni Tatella-Saty.
— A te nad schodami?
— Na zewnątrz. Nikt z nas nie wiedział, że jest tu jeszcze ta klapa w podłodze!
Ową klapę stanowiła płyta kamienna, która przylegając jednym bokiem do najniższego
stopnia, po przesunięciu wchodziła w zrobione w nim wycięcie. Tam się teraz znajdowała i
wystarczyło ją wysunąć, by na powrót zamknąć wyjście z podziemia.
Z otworu wyłoniła się Serduszko, a za nią Indianin z pochodnią. Na widok tej