Spadkobiercy Winneto..

godziny z jednego boku na drugi, a potem wyplątał się z koca i poszedł uspokoić się
przechadzką. Gdy wrócił, usiadł — nie mógł spać. Usiadłem również. Wtedy wstał także ze
swego posłania Młody Orzeł, a z namiotu dobiegł nas głos mojej żony:
— Ja też nie śpię! Mam pewną propozycję!
— Jaką? — spytałem.
Odsłoniła szerzej wejście do namiotu i wychodząc na zewnątrz odpowiedziała:
— Jedźmy dalej! Nad jezioro! I tak nie zaśniemy! Tak to jest, kiedy się słucha starych
opowieści!
Pappermann poderwał się z okrzykiem aprobaty:
— Well! Jedźmy dalej! Będziemy na miejscu o wschodzie słońca, tak jak wtedy! Zgoda?
Przytaknąłem, a Młody Orzeł także się oczywiście zgodził. Złożyliśmy namiot. Potem
zaczęliśmy zjeżdżać po szerokiej, wygodnej pochyłości ku równinie, na której położone było
jezioro. Widoczność była akurat wystarczająca do tego, by konie widziały, gdzie stawiają
nogi. Potem zaczęło się robić coraz jaśniej.
Czy nasza bezsenność była rzeczywiście tylko następstwem opowieści Pappermanna?
Czy też przekreślić dotychczasowe plany i ruszyć natychmiast w drogę kazało nam jakieś
przeznaczenie? Sytuacja była dość niesamowita.
Jechaliśmy cicho koń przy koniu. Na równinie mogliśmy jechać szybciej! Świtało.
Powoli z nocy robił się dzień. I właśnie w momencie, kiedy wzeszło słońce, dotarliśmy do
liściastego lasu, który ze wszystkich stron otaczał jezioro. W głąb lasu prowadziła wąska,
porośnięta trawą przesieka przechodząca z czasem w drogę pięcio, lub sześciometrowej
szerokości.
— To ta sama droga, którą wtedy jechałem — powiedział Pappermann. — Tutaj las robi
się gęstszy i wyższy. Tutaj też trafiłem na ślady. Za chwilę zobaczymy jezioro.
Jechał przodem. W pewnej chwili odwrócił się do nas i wskazując przed siebie oznajmił:
— To ostatnie zarośla. Teraz zobaczymy jezioro i kamień, na którym wtedy siedziała
Aszta... O mój Boże!
Pochylony nad zaroślami zatrzymał konia i wydawszy okrzyk zdumienia patrzył
osłupiały na coś, co było jeszcze zakryte przed naszymi oczami. Podjechaliśmy szybko do
niego i musieliśmy przyznać, że zdumiał się nie bez powodu. Również nasze zdumienie nie
miało miary.
Byliśmy nad jeziorem, na jego wschodnim brzegu. Rzeczywiście zasługiwało ono na
porównanie ze swym imiennikiem w Massachusetts. Teraz jednak zajmowało nas zupełnie
coś innego. Na prawo, zalane promieniami wschodzącego słońca, stały ruiny domostw
Seneków. Przed nami rozciągała się marszczona delikatnym porannym powiewem
powierzchnia jeziora — przejrzysta zielonkawo-błękitna głębia pośród bujnej, połyskliwej
teraz niby płynny metal zieleni wybrzeży, pociętych niezliczonymi zatoczkami i
zachodzących na siebie w różnych planach niczym skomplikowane kulisy teatralne. Po lewej
zaś stronie, gdzie zarośla sięgały prawie ku brzegowi leżał wielki biały, wypolerowany wodą
kamień. Stała na nim młoda indiańska dziewczyna. Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak
nam to wczoraj opisał Pappermann. Dziewczyna ubrana była w miękką skórę, wygarbowaną
na biało i ozdobioną czerwonymi frędzlami. Na ramiona i plecy spadały jej długie ciemne
włosy ozdobione kwiatami i kolibrami, których piórka migotały w promieniach słonecznych
niczym szlachetne kamienie. Dziewczyna nie patrzyła jednak na wschodzące słońce, łącz
miała głowę zwróconą w naszym kierunku. Jej twarz i cała postać była urzekająco piękna.
Stała nieruchomo nie mówiąc ani słowa. Jej wielkie, ciemne oczy patrzyły na nas
wyczekująco.