Spadkobiercy Winneto..

Zwycięstwo
Udałem się do mieszkania Tatella-Saty. Przeszedłem aż do sypialni. W przylegającej do
niej kwietnej świątyni panowała w tym momencie całkowita cisza. Zacząłem cichutko
otwierać drzwi. W tej samej chwili rozległ się głos Old Surehanda:
— Rzeczywiście, był większy, o wiele większy od nas wszystkich. O wiele większy, niż
myśleliśmy!
— I stał się potem jeszcze większy, choć my tego nie dostrzegliśmy! — potwierdził
Apanaczka.
— Co się dzieje z waszym wizerunkiem? — zapytał Atabaska.
— Jest za mały, za mały na niego, choć byśmy wznieśli go pod samo niebo! — zawołała
Kolma Puszi.
A Aszta-matka dodała:
— Nie chcemy wizerunku z kamienia! Chcemy jego samego! Jego samego w naszych
sercach! Wspaniałe słowa, w których przed chwilą zwrócił się do nas za pośrednictwem
lektora, powinny po wsze czasy rozbrzmiewać w duszy naszego narodu.
W tym momencie dostrzeżono moją obecność.
— Przychodzisz w odpowiedniej chwili! — powitał mnie Tatella-Sata. — Zrobiliśmy
sobie przerwę. Nie mogliśmy dalej czytać — zbyt głęboko trafiały te słowa. Czytaliśmy o
zwycięstwie nad pozostałymi wodzami Apaczów. O jego wielkim nawróceniu od myślenia w
kategoriach wojny do myślenia w kategoriach pokoju, od nienawiści do miłości, od zemsty do
przebaczenia. Bardzo nas te słowa zbudowały. To było jak uniesienie zasłony. Teraz
widzimy, co kryje się za ludzkimi czynami. Nawet Old Surehand, Apanaczka i ich synowie są
poruszeni...
— Przejrzeliśmy raczej — poprawił go Young Surehand — choć ciągle nie do końca.
Jedna zasłona opadła. Czy tak się stanie i z drugą, tego jeszcze nie wiemy. Słyszymy od ludzi,
że nasza sztuka jest powierzchowna, bez duszy i wewnętrznej myśli — tak jak pomnik pod
wodospadem. Bądźcie więc jutro wieczorem naszymi gośćmi. Zapraszamy was nad
wodospad, gdzie będziemy próbowali za pomocą światła ożywić kamienny posąg. Jeśli się
nam to uda — dobrze, jeśli nie...
— Uda się na pewno — przerwał mu Young Surehand pewnym siebie tonem.
Spostrzegłem, że kilka osób ma zamiar temu zaprzeczyć, powiedziałem więc szybko:
— Zobaczymy.
— Tak, zobaczymy! — przytaknął Atabaska. — Ale nawet jeśli się to uda, naszym
oczom ukaże się co najwyżej gigantyczny awanturnik ruszający z rewolwerem do ataku. Tu
natomiast stykamy się z prawdziwym Winnetou obdarzonym szlachetnym duchem i sercem, i
takiego ducha i serca od nas żądającym. Tak jak on powinniśmy wraz z całą jego rasą dążyć
ku rzeczom wzniosłym. On nas tam prowadzi. On nas tam wzywa.
Mówiąc to wskazał portret Winnetou, który daliśmy Tatella-Sacie. Czarownik przypiął go
do krzyża z białych kwiatów passiflory. Po obu zaś jego stronach ustawił inne portrety — z
jednej Marah Durimeh, z drugiej Abu Kitala, człowieka przemocy. Obrazy zrobiły na