Spadkobiercy Winneto..

jednak z radośnie bijącymi sercami. Oko w oko. Zagłębiając się jeden w drugiego
spojrzeniem. Obydwaj w pełni świadomi wagi tego momentu. Tatella-Sata znowu zabrał głos:
— Mówiono mi, że się zestarzałeś. To nieprawda! Starcem czyni cierpienie, a nie miłość
bliźniego, która nas jednoczy, choć dopiero od niedawna cię rozumiem! Witaj!
Pocałował mnie, przycisnął do siebie i znowu dwukrotnie pocałował. Potem chwyciwszy
mnie za rękę zwrócił się do obecnych:
— Nie znam was. Jestem Tatella-Sata, a tu u mego boku stoi Old Shatterhand. Ale niech
nie zmylą was pozory! Jest nas więcej niż dwóch. Ja jestem tęsknotą wszystkich czerwonych
ludów spoglądających na wschód z nadzieją zbawienia. A on jest nowym dniem
rozświetlającym ziemie i morza i przynoszącym nam naszą przyszłość. Tak samo każdy
człowiek oznacza zarazem całą ludzkość, a to, co robicie tutaj, na mojej górze, robicie nie
tylko dla siebie i na dzień dzisiejszy, lecz na setki i tysiące lat dla ludów wszystkich krain
ziemi!
I ponownie się do mnie zwracając powiedział:
— Siadaj na konia i jedź ze mną! Jesteś moim gościem! Najmilej ze wszystkich
widzianym! Co należy do mnie, należy również do ciebie!
— Nie jestem sam! — odparłem.
— Wiem. Doniesiono mi o tym z Nugget Tsil. Przyprowadź swoją squaw, o której moi
strażnicy powiedzieli, że jest jak promień słońca. Przyprowadź starego, wiernego
myśliwego!
Przyprowadziłem Serduszko. Chciała przed nim uklęknąć i ucałować go w ręce. On
jednak przyciągnął ją do siebie
i powiedział:
— Moje wargi nigdy jeszcze nie dotknęły kobiety. Będziesz pierwszą i ostatnią, jedyną!
Pocałował ją w czoło i policzki. Potem poprosił:
— Siadaj na konia! Podsadzę cię!
Pappermann już przedtem przyprowadził jej wierzchowca. "Strażnik wielkiej wiedzy
medycznej" złożył swe dłonie w strzemię. Serduszko włożyła w nie nogę i została podrzucona
do góry. Również Pappermannowi uścisnął czarownik serdecznie dłoń i kazał wraz z całym
bagażem dołączyć do orszaku. Uznałem za stosowne, by zanim dosiądzie swego muła,
przedstawić mu nasze przyjaciółki, obydwie Aszty, a także Atabaskę i Algongkę. Czarownik
natychmiast zdobył sobie ich serca przez sposób, w jaki się z nimi przywitał. Potem wsiadł na
swego muła i poprowadził nas ku swojej straży. Odjechaliśmy w porządku podobnym do
tego, w jakim orszak zjechał z góry: na przedzie Młody Orzeł, za nim połowa straży, dalej
Tatella-Sata ze mną i Serduszkiem, Pappermann z jukami i reszta straży. Za górnym miastem
skierowaliśmy się ku dolinie, której wylot porównałem do portalu. Wszędzie wzdłuż trasy
stali Indianie oddając na swój cichy, ale jakże wymowny sposób hołd swemu największemu
badaczowi i uczonemu. Patrzyli za nim jak na króla albo świętego, a w gruncie rzeczy jak na
obydwu w jednej osobie. Serduszko była aż blada z przejęcia, a i ja czułem się podobnie.
Kiedy zostawiliśmy za sobą zapełnione namiotami, płaskie podnóże Góry Winnetou, w
wale przedgórza otworzyła się przed nami wysoka i przestronna brama skalna, przez którą
wjechaliśmy do doliny prowadzącej w głąb całego masywu. Ściany doliny wznosiły się
wysoko i porośnięte były drzewami.
— Zanim pojedziemy do Twierdzy, pokażę wam cud — powiedział Tatella-Sata. —
Myślę o Wodospadzie-Całunie. Czegoś takiego nie ma nigdzie więcej na ziemi. Przedtem
zobaczycie jeszcze coś innego, a mianowicie Ucho Diabła, którego celu nikt już dzisiaj nie
zna, a także model pomnika Winnetou. Pracują nad nim Young Surehand i Young
Apanaczka.